{กลับไปบทความ}
ENDING 1
..
….
ตื๊ด .. ตื๊ด
ร่างสูงเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้า ดวงตาเรียวรีเหม่อมองเพดานห้องอยู่พักนึงหลังจากปรับโฟกัสได้เขาจึงเริ่มกวาดสายตาไปรอบๆ กลิ่นของยาลอยโชยเข้ามาเตะจมูกทำให้คนตัวสูงเดาได้ไม่ยากว่าตนอยู่ที่ไหน
“ฟื้นแล้วหรอ ซองกยูลูก” หญิงวัยกลางคนเอ่ยหลังจากเปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอขยับกายเข้าไปหาคนเป็นลูกชายช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสหลังมืออีกฝ่ายแผ่วเบา
“แม่ดีใจที่ลูกฟื้น” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาพลางคลี่ยิ้มบางๆ
“ผมนอนไปนานเท่าไหร่”
“3 อาทิตย์จ๊ะ”
“งั้นหรอครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนภายในห้องจะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
หลังจากปอกผลไม้ให้ลูกชายกินจนเสร็จหญิงสาวก็ขอตัวไปคุยกับคุณหมอเรื่องอาการของซองกยูทำให้ชายหนุ่มนอนพักอยู่คนเดียวภายในห้อง ดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบๆก่อนจะเริ่มขยับริมฝีปากพูด
“ซาซิกิวาราชิ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า
หรือว่าเจ้าตัวแสบจะไม่อยู่แถวนี้?
ไม่สิ
…
มันแปลกๆ
“มยองซู?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในห้องเดี่ยวของโรงพยาบาลยังคงเงียบสงบไม่มีร่างที่เขาต้องการเห็นปรากฎขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปมก่อนเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติของตนเองแล้ว
“ซาซิกิวาราชิ ฉันไม่เล่นนะ ออกมา!” ซองกยูเริ่มเอ่ยเสียงดังมากขึ้นแต่ภายในห้องยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม
ไม่ใช่แค่ซาซิกิวาราชิเท่านั้นที่ไม่ปรากฎออกมา
มยองซูก็ไม่ปรากฎให้เขาเห็น
อีกทั้งวิญญาณต่างๆด้วย
ปกติในที่ที่มีคนเสียชีวิตจำนวนมากอย่างโรงพยาบาลต้องมีวิญญาณเดินสวนไปมาขวักไขว่ และยิ่งห้องเดียวแบบเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง ต้องมีวิญญาณอยู่สักตนสองตนอยู่แน่ๆ
แต่ที่พวกเขาไม่ปรากฎตัวออกมาแบบนี้
ไม่สิ
พวกเขาไม่ได้ไม่ปรากฎตัวออกมาเพียงแค่…
เขาสูญเสียพลังในการมองเห็นวิญญาณแล้ว
นั้นหมายความว่า
“ฉันจะไม่มีโอกาสเห็นหน้านายอีกงั้นหรอ … มยองซู” น้ำเสียงทุ้มพึมพำแผ่วเบาก่อนม่านน้ำตาจะค่อยๆก่อนตัวขึ้นภายในดวงตาของเขา
ลูกผู้ชายอย่างคิมซองกยูเป็นคนร้องไห้ยากแต่ถ้าทนไม่ไหวจริงๆเขาก็ร้อง...น้ำตาไหลออกมาดวงตาของเขาช้าๆ เสียงโหยหวนของซองกยูดังลั่นออกไปจนผู้เป็นมารดาต้องรีบกลับเข้ามาดู ฝ่ามือแกร่งทุบทุกอกแกร่งของตัวเองราวกับจะระบายความอัดอั้นออกมา ภายในหัวที่มีใบหน้าของมยองซูในทุกท่วงท่าสลับไปมายิ่งทำให้น้ำตาไหลนองมากกว่าเดิม
ซองกยูไม่ได้ร้องไห้หนักขนาดนี้มานานแล้ว
ครั้งสุดท้ายคงเป็นตอนมยองซูเสียชีวิต
“พี่ซองกยู..”
ภาพชายหนุ่มร่างสูงร้องไห้ปานจะขาดใจทำให้มยองซูต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มยองซูพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องตามอีกคน ในขณะที่ซาซิกิวาราชิทำได้แค่เพียงก้มหน้าลงและปล่อยให้หยดน้ำตาไหลนองใบหน้า แม้ว่าซองกยูจะมองไม่เห็นเธอแล้วแต่เธอก็ไม่มีความคิดที่จะทิ้งเขาไป
เพราะเขาคือพี่ชายคนสำคัญของเธอ
มนุษย์กับภูติไม่อาจจะอยู่รวมกันได้
พวกเขาอยู่คนละภพ
ไม่ควรรักกันหรือแม้กระทั้งเกี่ยวข้องกันด้วยซ้ำ
นี่คือบทลงโทษของคนที่ฝ่าฝืนกฎ
…
---- Story never ending ----
{ #ภูติน้อยหมิงซู}
