เด็กผู้ชายกลางสายฝน - ENDING 1

{กลับไปบทความ}

ENDING 1

..

….

ตื๊ด .. ตื๊ด

ร่างสูงเปิดเปลือกตาขึ้นมาช้า ดวงตาเรียวรีเหม่อมองเพดานห้องอยู่พักนึงหลังจากปรับโฟกัสได้เขาจึงเริ่มกวาดสายตาไปรอบๆ กลิ่นของยาลอยโชยเข้ามาเตะจมูกทำให้คนตัวสูงเดาได้ไม่ยากว่าตนอยู่ที่ไหน

“ฟื้นแล้วหรอ ซองกยูลูก” หญิงวัยกลางคนเอ่ยหลังจากเปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอขยับกายเข้าไปหาคนเป็นลูกชายช้าๆก่อนจะเอื้อมมือไปสัมผัสหลังมืออีกฝ่ายแผ่วเบา

“แม่ดีใจที่ลูกฟื้น” หญิงสาวเอ่ยขึ้นมาพลางคลี่ยิ้มบางๆ

“ผมนอนไปนานเท่าไหร่”

“3 อาทิตย์จ๊ะ”

“งั้นหรอครับ” ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนภายในห้องจะตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

หลังจากปอกผลไม้ให้ลูกชายกินจนเสร็จหญิงสาวก็ขอตัวไปคุยกับคุณหมอเรื่องอาการของซองกยูทำให้ชายหนุ่มนอนพักอยู่คนเดียวภายในห้อง ดวงตาเรียวกวาดมองไปรอบๆก่อนจะเริ่มขยับริมฝีปากพูด

“ซาซิกิวาราชิ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นก่อนก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆแต่กลับพบแต่ความว่างเปล่า

หรือว่าเจ้าตัวแสบจะไม่อยู่แถวนี้?

ไม่สิ

…

มันแปลกๆ

“มยองซู?” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอีกครั้งพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในห้องเดี่ยวของโรงพยาบาลยังคงเงียบสงบไม่มีร่างที่เขาต้องการเห็นปรากฎขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปมก่อนเริ่มรับรู้ถึงความผิดปกติของตนเองแล้ว

“ซาซิกิวาราชิ ฉันไม่เล่นนะ ออกมา!” ซองกยูเริ่มเอ่ยเสียงดังมากขึ้นแต่ภายในห้องยังคงเงียบสงบเหมือนเดิม

ไม่ใช่แค่ซาซิกิวาราชิเท่านั้นที่ไม่ปรากฎออกมา

มยองซูก็ไม่ปรากฎให้เขาเห็น

อีกทั้งวิญญาณต่างๆด้วย

ปกติในที่ที่มีคนเสียชีวิตจำนวนมากอย่างโรงพยาบาลต้องมีวิญญาณเดินสวนไปมาขวักไขว่ และยิ่งห้องเดียวแบบเขายิ่งไม่ต้องพูดถึง ต้องมีวิญญาณอยู่สักตนสองตนอยู่แน่ๆ

แต่ที่พวกเขาไม่ปรากฎตัวออกมาแบบนี้

ไม่สิ

พวกเขาไม่ได้ไม่ปรากฎตัวออกมาเพียงแค่…

เขาสูญเสียพลังในการมองเห็นวิญญาณแล้ว

นั้นหมายความว่า

“ฉันจะไม่มีโอกาสเห็นหน้านายอีกงั้นหรอ … มยองซู” น้ำเสียงทุ้มพึมพำแผ่วเบาก่อนม่านน้ำตาจะค่อยๆก่อนตัวขึ้นภายในดวงตาของเขา

ลูกผู้ชายอย่างคิมซองกยูเป็นคนร้องไห้ยากแต่ถ้าทนไม่ไหวจริงๆเขาก็ร้อง...น้ำตาไหลออกมาดวงตาของเขาช้าๆ เสียงโหยหวนของซองกยูดังลั่นออกไปจนผู้เป็นมารดาต้องรีบกลับเข้ามาดู ฝ่ามือแกร่งทุบทุกอกแกร่งของตัวเองราวกับจะระบายความอัดอั้นออกมา ภายในหัวที่มีใบหน้าของมยองซูในทุกท่วงท่าสลับไปมายิ่งทำให้น้ำตาไหลนองมากกว่าเดิม

ซองกยูไม่ได้ร้องไห้หนักขนาดนี้มานานแล้ว

ครั้งสุดท้ายคงเป็นตอนมยองซูเสียชีวิต

“พี่ซองกยู..”

ภาพชายหนุ่มร่างสูงร้องไห้ปานจะขาดใจทำให้มยองซูต้องเบือนหน้าหนีไปทางอื่น มยองซูพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องตามอีกคน ในขณะที่ซาซิกิวาราชิทำได้แค่เพียงก้มหน้าลงและปล่อยให้หยดน้ำตาไหลนองใบหน้า แม้ว่าซองกยูจะมองไม่เห็นเธอแล้วแต่เธอก็ไม่มีความคิดที่จะทิ้งเขาไป

เพราะเขาคือพี่ชายคนสำคัญของเธอ

มนุษย์กับภูติไม่อาจจะอยู่รวมกันได้

พวกเขาอยู่คนละภพ

ไม่ควรรักกันหรือแม้กระทั้งเกี่ยวข้องกันด้วยซ้ำ

นี่คือบทลงโทษของคนที่ฝ่าฝืนกฎ

…

---- Story never ending ----

{ #ภูติน้อยหมิงซู}

เด็กผู้ชายกลางสายฝน - ENDING 2

{กลับไปบทความ}

ENDING 2

..

….

ที่นี่ที่ไหน?

                ดวงตาเรียวรีปรือขึ้นมาช้าๆและกวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณที่เขานอนอยู่มีแต่ความว่างเปล่า ห้องสีขาวที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นมานั่งช้าๆก่อนฝ่ามือแกร่งจะขยี้หัวที่ยุ่งฟูของตัวเองให้เข้าทรง คิ้วเรียวขมวดเป็นปมทันทีที่เห็นชุดที่ตนใส่กลายร่างเป็นชุดสีขาวสะอาดทั้งตัว

                เกิดอะไรขึ้น

                ตึก ตึก

                เสียงฝีเท้าดังมาไม่ไหลจากตำแหน่งที่เขานั่งนักทำให้ใบหน้าหล่อเงยขึ้นไปสบตากับผู้มาใหม่ ชายชราที่มีใบหน้าที่ดูสดใส อิ่มเอมและใจดีมาหยุดยืนตรงหน้าคนตัวสูงก่อนจะยื่นมือมาหาอีกฝ่ายเพื่อจะช่วยฉุดร่างเขาขึ้นมา แม้จะยังสับสนและงุนงงอยู่แต่ฝ่ามือแกร่งก็เอื้อมไปคว้าฝ่ามืออีกฝ่ายไว้และดันร่างตัวเองขึ้นมายืน

                “คุณ..เป็นใครครับ?” นั้นคือประโยคแรกที่เขาเอ่ยถามขึ้น

                แต่ชายชราก็ไม่ตอบคำถามเขาทำแค่เพียงคลี่ยิ้มบางๆให้ยิ่งสร้างความงุนงงให้แก่ซองกยูเป็นอย่างมาก

                “แล้วที่นี่ที่ไหน คุณพอจะทราบไหมครับ?”

                “ใครใครก็เรียกที่นี่ว่าโลกหลังความตาย” คราวนี้ชายชราเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนฝ่ามือบางจะผายไปทางด้านนึง เก้าอี้ม้าปรากฎขึ้นมาท่ามกลางความว่างเปล่าก่อนชายชราจะเอ่ยเชิญชวนให้อีกฝ่ายไปนั่ง

                “หมายความว่า…”

                “นายได้จากโลกที่นายเคยอยู่ไปแล้ว”

                …

                ซองกยูบอกไม่ถูกเลยว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง เขาไม่ได้เสียใจแต่เขาก็ไม่ได้ดีใจ

                “จริงๆนายมาหาพวกเราช้ากว่ากำหนดนะ”

                “ช้ากว่ากำหนด?”

                “ช่างเถอะ แต่นายพร้อมฟังสิ่งที่ฉันจะบอกหรือยัง?”

                “พร้อมครับ”

                “นายรู้ไหมทำไมมยองซูถึงมาเป็นภูติได้”

                “ไม่รู้สิครับ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยตอบด้วยท่าทีสุภาพแต่อดสงสัยไม่ได้ คนตรงหน้าเขาเป็นใคร ทำไมถึงรู้เรื่องต่างๆดีนัก

                “เพราะว่ามยองซูคือคนที่ถูกพวกเราสวรรค์เลือกนะสิ”

                …

                “และนาย..ก็เหมือนกัน นายคือคนที่สวรรค์เลือกแล้ว”

                “มะ..หมายความว่า”

                “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนายมีหน้าที่นำทางวิญญาณที่พึ่งเสียชีวิตไปส่งให้กับนรกและสวรรค์”

                ริมฝีปากได้แต่อ้าค้างด้วยความตกใจ เขารู้สึกเหมือนภาระอันใหญ่อึ้งมาตกอยู่ที่บ่าเขาและไม่สามารถปฎิเสธออกไปได้ ฝ่ามือเหี่ยวย่นสัมผัสลงบนไหล่ลาดเบาๆก่อนตบสองสามที

                “ทีนี้ก็สามารถรักกับมยองซูได้แล้วนะ”

                นั้นคือคำพูดสุดท้ายของเทพสูงสุดแห่งสวรรค์ก่อนร่างของชายชราจะหายวับไปเหลือไว้เพียงชายหนุ่มที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ในพื้นที่เวิ้งว้าง

               

               

               

..

….

ร่างโปร่งแสงค่อยๆลุกขึ้นมาจากกายเนื้อก่อนกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความงุนงง ภาพร่างของตัวเองนอนราบอยู่บนพื้นถนนโดยมีคนรอบข้างพยายามช่วยชีวิตเขาอย่างเต็มที่ ความงุนงงและสับสนแว๊บเข้ามาในความคิดของหญิงสาวก่อนร่างของชายหนุ่มโปร่งแสงที่เปี่ยมไปด้วยออร่าสีขาวนวลล้อมรอบจะปรากฎขึ้นมา

“อัน เฮรินใช่ไหม?”

“คะ...ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยรับคำพลางกระพริบตาปริบๆ ดวงตากลมลอบสังเกตใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายที่จดจ้องหนังสือภายในฝ่ามือแกร่งของเขาก่อนจะปิดตัวหนังสือจนเกิดเสียง

“ตามผมมา”

ไม่พูดซ้ำสองร่างของทั้งคู่ก็หายลับไปจากท้องถนน หลังจากชายหนุ่มหายลับไปร่างเพรียวก็ค่อยๆขยับตัวออกมาพลางกระตุกยิ้มบางๆ

“ทำหน้าที่ได้สมบูรณ์แบบจริงๆเลยนะ พี่ซองกยู”

ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มบางๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า นับตั้งแต่วันที่ซองกยูเสียชีวิต ซาซิกิวาราชิได้ออกจากบ้านที่ซองกยูเคยพักทำให้กิจการของพ่อซองกยูกลับมาอยู่ในระดับกลางๆเหมือนเดิม หญิงสาวตัดสินใจเดินทางกลับประเทศบ้านเกิดเธอและซองกยูก็ไม่คิดจะเอ่ยห้ามแม้แต่น้อย

ซองกยูรับผิดชอบการนำทางวิญญาณทุกตนที่ตายภายในเมืองโซลให้กลับไปยังสถานที่ปลายทางไม่ว่าจะเป็นนรกหรือสวรรค์ก็ตามทำให้เขาเดินทางไปมาระหว่างโลกมนุษย์และโลกอื่นๆอยู่บ่อย เวลาที่เจอกับมยองซูก็น้อยแต่เขาก็มีความสุขดี

ถึงจะน้อยแต่ทุกครั้งที่เจอกันพวกเขาก็เติมเต็มความรู้สึกให้กันและกันอยู่เสมอ

“มยองซู”

“อ้าว นำทางเธอไปเรียบร้อยแล้วหรอ” มยองซูเอ่ยถามพลางเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นแฟนหนุ่มของเขายืนอยู่เบื้องหน้า

“อืม ก็แค่พาเธอไปโรงพยาบาล เธอแค่วิญญาณหลุดออกจากร่างยังไม่ได้ตาย” ซองกยูตอบพลางขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เมื่อครู่หนังสือนำทางวิญญาณของเขาเกิดความผิดพลาดเล็กน้อยทำให้เขาเกือบพาเธอไปโลกหลังความตายแล้วแต่ดีที่มันเปลี่ยนคำตอบได้ทันไม่งั้นผู้หญิงคนนั้นได้ตายฟรีแน่นอน

“ตอนนี้ว่างยัง?”

“ว่างแล้ว” ร่างสูงพยักหน้ารับคำก่อนขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย ร่างสูงโอบรั้งเอวบางให้เข้ามาชิดร่างเขาก่อนหน้าผากของซองกยุจะสัมผัสลงบนหน้าผากมนของมยองซูอย่างแผ่วเบา “คิดถึง”

“เหมือนกัน” ร่างเพรียวพึมพำแผ่วเบาก่อนจะยกฝ่ามือบางขึ้นมาสัมผัสแผ่นหลังแกร่งของอีกฝ่าย

“รัก” คำพูดสั้นๆได้ใจความออกจากปากของซองกยูทำให้ร่างเพรียวหน้าขึ้นสีอย่างควบคุมไม่ได้

///////

“แล้วนายละ รักพี่ไหม?” ร่างสูงเอ่ยถามพลางเอียงใบหน้าไปใกล้คนร่างเพรียว จมูกโด่งได้รูปไล่กับลำคอระหงส์อย่างหยอกล้อทำให้ร่างเพรียวที่หน้าแดงระเรือถึงกับลมหายใจติดขั้นเพราะความรู้สึกมากมายที่ปะทุขึ้นมา

“อะ..อืม”

“ว่าไง?” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามอีกครั้งก่อนจงใจใช้จมูกไล่ขึ้นมาจนถึงพวงแก้มเนียนของอีกฝ่าย

“ผมก็รักพี่”

“มยองซูยา”ซองกยูพึมพำแผ่วเบาก่อนผละร่างออกจากอีกฝ่ายช้าๆ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตของภูติฝนตัวน้อย

“น่ารักแบบนี้..พี่จะอดใจไหวได้ไง”

                “อ่ะ...อื้มมมม”

                ภูติกับมนุษย์ก็รักกันได้

                ความรักมันไม่มีการแบ่งแยกหรอกและที่สำคัญ

                ซองกยูจะรู้ไหมนะว่าภูติไม่ว่าจะเพศก็สามารถมีลูกได้

                ...

               

               

---- Story never ending ---

{ #ภูติน้อยหมิงซู}

อุแว๊!!!!!

“ซองซูลูกพ่อ!”

อุ๊บส์!

เอ็นดิ้งเถอะ ;p