Chapter
18
Mine
จูเนียร์หายไปไหน?
หายไปเป็นเดือนแล้วนะ
จินยองนั่งกวาดสายตาไปรอบๆห้องพักในขณะที่เค้ายังคงนั่งนิ่งอยู่บนเตียงนอนภายในห้อง
ห้องนอนของเค้ามีเตียงเดียวทั้งหมดสองเตียงตั้งอยู่คนละฝั่งห้อง มีห้องแต่งตัวซึ่งเป็นได้รับการออกแบบอย่างดีโดยสถาปนิกชื่อดังของเกาหลี
มีบันไดวนขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งเป็นโซนพักผ่อน
มีทีวีจอยักษ์และเบาะนุ่มๆและที่อำนวยความสะดวกมากมายอยู่ด้านบน
ห้องนี้ยิ่งกว่าสวรรค์เสียอีกพูดเลย!
"มองหาอะไรอยู่?"
"ป่าว
ไม่มีอะไร" จินยองตอบมาร์คที่เหลือบมองมาทางเค้าก่อนร่างสูงจะพลิกตัวหนีมาร์คไปอีกฝั่ง
ดวงตาเรียวยังคงกวาดสายตามองหาน้องชายทั่วทั้งห้อง
"ถ้าจูเนียร์เค้าไม่อยู่นะ"
มาร์คพูดด้วยสายตาเรียบนิ่ง
ดวงตาเรียวจับจ้องที่หน้าจออยู่แต่ก็แฝงไปด้วยความเจ็บปวดเล็กๆ
"!!"
จินยองเบิกตากว้างเมื่อมาร์คพูดถึงชื่อน้องชายฝาแฝดเค้าซึ่งไม่น่ามีเพื่อนในกลุ่มคนไหนรู้จัก
ร่างสูงลุกพรวดขึ้นมาจากที่นอนพลางมองหน้ารูมเมตที่นั่งท่องโลกออนไลน์ตามประสาของเค้าผ่านหน้าจอสมาร์ทโฟน
"นาย..."
"ทำไม?"
"นายรู้จักจูเนียร์ได้ยังไง?"
จินยองหรี่ตามองรูมเมตตัวเองที่ยังคงสีหน้านิ่งเรียบเหมือนไม่รู้สึกอะไร
มาร์คเป็นคนเย็นชาแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เค้าควรจะชินได้แล้วนะ
"ฉันเคยเจอหมอนั้น..ผ่านทางร่างนาย"
"ห้ะ?"
"มีบางวันที่จูเนียร์อยากสื่อสารกับฉันเค้าจะสิงร่างของนายตอนนอนแล้วมาคุยกับฉัน"
"..."
จินยองยังคงขมวดคิ้วอยู่แต่คราวนี้ไม่ใช่ความประหลาดใจนะ
แต่เป็นความแค้นน้องชายฝาแฝดของเค้าเล็กๆ
"จูเนียร์ใกล้จะไปแล้วนะ"
"ไป...ไปไหน?"
"ไปที่ของเค้าไง"
แล้วทำไมหมอนั้นถึงไม่มาเจอเค้าเลย...นี่จะทิ้งกันไปแบบนี้เลยหรอ
จินยองคิดในใจด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวน้องชายฝาแฝดของตัวเอง
แน่นอนว่าพลังของมาร์คต้องรู้ว่าจินยองคิดอะไรแน่นอนเพราะว่าตอนนี้จินยองกำลังจิตใจอ่อนแอทำให้ง่ายต่อการอ่านใจ
"หมอนั้นอยากให้นายชินกับการที่ไม่มีเค้าไงเลยห่างจากนายไปซักพัก"
"...คิดเองเออเองทั้งนั้น"
จินยองบ่นเบาๆก่อนทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง ดวงตาเรียวเหม่อมองออกไปไกลอย่างไร้จุดหมาย
ความคิดในหัวของเค้าตีกันยุ่งไปด้วยเรื่องน้องชายฝาแฝดของเค้า...
มาร์คนั่งมองอีกคนที่นอนอยู่ไม่ไกลจากเค้านัก
ดวงตาเรียวคู่สวยหลับตาลงก่อนภาพเหตุการณ์คืนนั้นจะผุดขึ้นมาในหัวเค้า
.
.
จินยองนอนหลับสนิทไปก่อนแล้ว
แสงไฟอ่อนๆลอดผ่านประตูห้องแต่งตัวที่มาร์คยังอยู่ในนั้น
ร่างบางยังคงจัดการกับเสื้อผ้าของวันพรุ่งนี้อยู่ในห้องแต่งตัว
ฝ่ามือบางลากนิ้วผ่านไม้แขวนเสื้อทีละตัวอย่างพิถีพิถัน
ปกติจินยองจะช่วยดูเสื้อผ้าให้กับเค้าด้วยแต่วันนี้จินยองเพลียเลยหลับไปก่อนทำให้เค้าต้องมาเลือกเสื้อผ้าเอง
ให้ตาย
ไม่มีเซนส์ทางด้านนี้เลย!
ครืด
เสียงเปิดประตูเลื่อนของห้องแต่งตัวดังขึ้นทำให้มาร์คละสายตาจากเสื้อผ้าบนไม้แขวนเสื้อไปมองทางจินยองที่เดินเข้ามาหาเค้า
ร่างสูงเดินเข้ามาด้วยแววตาที่เค้ารู้ทันทีว่า...นี่ไม่ใช่จินยอง
"มีอะไรจูเนียร์"
มาร์คเอ่ยถามพลางหันกลับไปสนใจเสื้อผ้าบนราวต่อ
มือบางหยิบเสื้อโค้ทสีน้ำตาลที่เค้าใส่บ่อยๆออกมาพิจารณา
"ตัวนี้ดีกว่าไหม"
จูเนียร์เอื้อมไปหยิบเสื้อแจ็คเก็ตสีเทาที่มีดีไซน์เก๋กว่าด้านในออกมาทำให้ใบหน้าของจูเนียร์อยู่ห่างกับมาร์คไม่เท่าไหร่
ลมหายใจอุ่นๆลดลงบนลำคอของมาร์คอย่างไม่ได้ตั้งใจทำเอาสติของอีกคนแทบหลุดลอยออกไปไกล
จูเนียร์หยิบกางเกงสแล็คสีขาวออกมาพร้อมกับเสื้อตัวดังกล่าวเค้าเล็งเห็นชุดนี้ตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องแล้ว
มาร์คปลายตาไปมองพลางพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ทำไมอิพี่น้องคู่นี้มันมีเซนส์ด้านแฟชั่นกันจังว่ะ แบ่งกันมั่งได้ป่ะ?
"แล้วตกลงมีอะไร?"
"ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"
"ช่วย..?"
"เอาสิ่งนี้ไปใส่ในเครื่องดื่มพี่ให้หน่อย"
จูเนียร์พูดพลางหยิบขวดแก้วขนาดเล็กบรรจุน้ำสีใสอยู่ข้างใน มาร์คไม่ต้องอ่านใจอีกฝ่ายก็เดาได้ไม่ยากว่าสิ่งที่อยู่ในขวดคืออะไร
"ยาปลุกเซ็กซ์?"
"อืม"
"นายคิดจะทำอะไรกันแน่"
"เลือกเทวันที่แบมแบมมาเยี่ยมหอแล้วให้พี่อยู่กับแบมแค่สองคนด้วยนะ"
"ถ้าเป็นแบบนั้นแบมมีหวังได้ตายคาอกจินยองแน่"
"ก็ดีนะสิ
จะได้เลิกสุภาพบุรุษงี่เง่าซักที ทนอยู่ได้ทั้งๆที่อยากจะจับกดน้องตั้งนานแล้ว"
จูเนียร์บ่นพี่ชายตัวเองเป็นชุดพลางคว้ามือมาร์คมายัดเจ้าขวดน้ำสีใสลงไปในมือ
มาร์คขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมทำตาม
"เออๆ"
"อยากได้รางวัลเป็นอะไรไหม
ถ้าฉันหาได้จะหาให้" จูเนียร์เอ่ยถามพลางกดอกยืนพิงกรอบประตู คำพูดของร่างสูงทำเอามาร์คชะงักไปอย่างใช้ความคิด
แม้ว่าเค้าจะเก็บอาการอย่างดีแต่จริงๆแล้วในใจเค้านั้น...
มาร์คมองร่างสูงที่มีโครงหน้าที่แสนเพอร์เฟ็ค
ผมสีดำที่ไร้การเซ็ทล้อมกรอบใบหน้าหล่อและไรหนวดนิดหน่อยซึ่งบอกได้เลยว่าทำให้ดูดิบเถื่อนแต่ก็โคตรเซ็กซี่เลย
แม้ตรงหน้าคือร่างของจินยองแต่มาร์คกลับรู้สึกว่ามันคือร่างของจูเนียร์ยังไงก็ไม่รู้
"จูบฉัน.."
"ห้ะ"
"จูบฉันสิ
รางวัลที่ฉันต้องการนะ"
มาร์คพูดพลางช้อนตาขึ้นมามองจูเนียร์อย่างเชิญชวนเล่นเอาอีกฝ่ายรู้สึกโหวงๆบริเวณช่วงท้องเหมือนกัน
ทำไมมาร์คตรงหน้าเค้าถึงได้ดูเซ็กซี่แบบนี้...
"ไว้นายทำให้สำเร็จก่อน
ฉันมาให้รางวัลแน่"
จูเนียร์พูดพลางคลี่ยิ้มออกมายิ่งทำให้เสน่ห์ของคนตรงหน้าเค้ายิ่งเพิ่มขึ้นกว่าเดิมเสียอีก
มาร์คพยักหน้ารับคำอีกฝ่ายก่อนดวงตาจะจับจ้องไปที่ขวดน้ำขนาดเล็กสีใสในมือ
ขอโทษนะแบม
แต่ไม่ว่ายังไง
เค้าก็ต้องทำให้สำเร็จ
วันนี้เป็นวันหยุดที่คังจุนมอบให้พวกเค้าหลังจากฝึกกันมาอย่างหนัก
แจบอมลากยองแจออกจากห้องพักไปตั้งแต่เช้าแม้ว่าเจ้าตัวเล็กหัวทองจะไม่ได้มีท่าทียินยอมเลยก็ตาม
แจ็คสันตามคังจุนไปที่ศูนย์ด้วยกันแม้คังจุนจะไม่ชอบใจเล็กๆแต่ก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไร ส่วนคังจุนมีงานเอกสารที่ต้องไปจัดการต่อเลยทำให้วันนี้ทั้งห้องเหลือเพียงมาร์คกับจินยองอยู่สองคน
ฝ่ามือแกร่งของจินยองกำลังกดจอยสติกในมือและสมาธิทั้งหมดของเค้ากำลังพุ่งไปที่เกมส์แข่งรถตรงหน้าเค้า
ไม่บ่อยหรอกที่จินยองจะเล่นเกมส์คอนโทรลพวกนี้
"ฉันจะไปเอาน้ำ
นายเอาอะไรไหม?"
มาร์คถามขึ้นพลางหยัดตัวลุกขึ้นยืนมองอีกฝ่ายที่ยังไม่มีท่าทีจะลุกจากเกมส์แข่งรถตรงหน้าเลย
ฝีมือการเล่นเกมส์จินยองห่วยชะมัด รถไถข้างทางตลอดเลย
รู้สึกจินยองจะรักการขับชนกำแพงเหลือเกินนะ =__=
"เอากาแฟเย็นละกัน
อยู่ทางด้านขวาของประตูตู้เย็นอ่ะ" จินยองตอบโดยดวงตายังไม่ละจากเกมส์เลยแม้แต่วิเดียว
"แล้ววันนี้ไม่ไปหาแบมหรอ"
มาร์คถามพลางเดินไปในครัวด้วย เค้าแกล้งเดินช้าๆเพื่อรอฟังคำตอบของอีกฝ่าย
"ไม่อ่ะ
เดี๋ยวแบมมาซัก 10 โมงก็มาแล้วมั้ง" จินยองพูดโดยไม่คิดอะไร
ทั้งๆที่ปกติมาร์คไม่เคยเอ่ยถามถึงแบมแบมเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่วันนี้มาร์คกลับพูดถึงแบม
แต่เพราะสมาธิจินยองถูกหารไปด้วยเกมส์ในมือ(ที่มาร์คเป็นคนจัดการให้จินยองเล่น)ทำให้จินยองลืมนึกเรื่องนั้นไปเลย
ร่างบางเดินหายลับเข้าไปในครัวทันทีโดยบนใบหน้าเค้ามีรอยยิ้มที่โคตรเจ้าเล่ห์ประดับอยู่
ฝ่ามือบางหยิบกาแฟกระป๋องออกมาพลางเปิดออกและเทใส่แก้ว
ปกติจินยองชอบกินกาแฟแบบใส่แก้วมากกว่ายกจากกระป๋องอยู่แล้ว
ดวงตาเรียวกวาดสายตาไปรอบๆทีนึงก่อนจะเทน้ำสีใสที่บรรจุอยู่ในขวดเล็กลงไปทั้งขวด
จะว่าไปความแรงของยามันประมาณไหนว่ะ
จูเนียร์ไม่ได้บอกไว้ด้วยสิ?
มาร์คหยิบช้อนมาคนให้เข้ากันก่อนจัดการโยนเจ้าช้อนเข้าไปในอ่างล้างจานและเดินถือกาแฟของจินยองออกไปพร้อมกับขวดน้ำส้มของเค้า
ร่างบางเดินไปวางแก้วกาแฟไว้ข้างๆในขณะที่ดวงตาเหลือบมองนาฬิกาที่วางอยู่ไม่ไกลจากทีวีเท่าไหร่
9.45
น.
เวลากำลังดี
เหมาะกับการให้ยาออกฤทธิ์
"งั้นฉันไปข้างนอกก่อนนะ
ว่าจะไปหาหนังสืออ่านอ่ะ"
"อืมๆ"
จินยองรับคำอย่างไม่ได้ใส่ใจ เค้ากำลังสนใจหน้าจอมากกว่าเพื่อนข้างๆเสียอีกแต่ก็ดีแล้ว
เพราะถ้าจินยองหันมามองเค้าตอนนี้คงเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่เค้ามอบให้กับจินยองแน่เลย
"ขอให้สนุกนะ"
มาร์คเอ่ยทิ้งท้ายไว้ก่อนหายลับออกจากบ้านไป
10.30
น.
กาแฟเย็นในแก้วพร่องครึ่งแก้วแล้ว...
แบมแบมที่มาถึงตั้งแต่เมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วก็นั่งเล่นเกมส์อยู่กับจินยอง
ทั้งคู่เล่น Street
fighter อย่างสนุกสนานจนในที่สุดแบมก็ชนะจินยองไป
ที่ชนะนี่จินยองไม่ได้อ่อนให้หรอกนะ...ห่วยจริง =__=
จินยองใช้ฝ่ามือตัวเองซับเหงื่อที่ออกมาตลอดทั้งๆที่ช่วงนี้เป็นหน้าหนาวแท้ๆ
ข้างนอกก็หิมะตก วงคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันเมื่ออาการปวดหนึบส่วนล่างเข้ามาท้าทายเค้า
เดี๋ยวนะ...อาการแบบนี้มันคุ้นๆ
เหมือนเคยเจอในหนังบ่อยๆ
ยาปลุกเซ็กซ์แน่ๆเลย!!!
ร่างสูงหันไปหาแก้วกาแฟที่วางอยู่
เค้าคิดว่าเจ้ากาแฟนี่ต้องเป็นต้นเหตุแน่นอนเพราะเค้าไม่ได้กินอะไรอย่างอื่นเลยนอกจากกาแฟที่มาร์คเตรียมให้
ดวงตาเรียวต้องเบิกกว้างกว่าเดิมเมื่อเห็นแบมแบมกำลังดื่มกาแฟในแก้มเค้าไปจนหมด
ซวยแล้ว!!!
"แบม
คายออกมา"
"คายอะไรพี่
แบมกลืนไปแล้ว"
"ซวยแล้ว.."
จินยองพึมพำก่อนรีบลุกพรวดและพาคนตัวเล็กเข้าห้องน้ำแม้ตัวเองจะรู้สึกปวดหนึบตรงส่วนล่างอยู่และร้อนลุ่มไปทั้งตัวแต่ยังไงเค้าก็ทนได้
แต่ถ้าแบมแบมมายั่วเค้าอีกทางนึงละก็ ตบะต้องแตกแน่นอน!
"อ๊ะ...ทำไมผมรู้สึกแปลกๆ"
"ก็ในกาแฟมันมียาปลุกเซ็กซ์นะสิ"
"ห้ะ..."
คนตัวเล็กเบิกตากว้างก่อนที่จินยองจะพาแบมมาถึงห้องน้ำ
ฝ่ามือแกร่งคว้าฝักบัวมาไว้ในมือก่อนที่จะราดน้ำบนตัวแบมหวังดับความร้อนในตัวคนตัวเล็กของเค้าแต่กลับไม่ได้ผลเลย
พอน้ำสาดในแบมแบมเสื้อผ้าของคนตัวเล็กก็ลู่เข้าไปแนบเนื้อมากยิ่งขึ้นยิ่งทำให้เห็นเนื้อขาวได้ชัดเจนมากขึ้น
พระเจ้า
วันนี้จินยองจะอดทนได้นานแค่ไหน...
"แบม..ร้อน"
เสียงหวานเอ่ยออกมาเบาๆพลางเริ่มขยับเข้าใกล้จินยองมาขึ้นเรื่อยๆ
ฝ่ามือเล็กคว้าฝักบัวในมือจินยองมาถือไว้เองก่อนยกมันขึ้นเหนือหัวตัวเอง
มืออีกข้างกดเปิดฝักบัวอาบน้ำ...สายน้ำเย็นไหลรินลงบนร่างของแบมแบมตั้งแต่หัวจรดเท้า
ดวงตากลมปรือขึ้นตามอารมณ์ที่พุ่งทะยานสูงขึ้น
ริมฝีปากล่างที่อวบอิ่มถูกฟันคู่หน้ากัดเอาไว้อย่างเซ็กซี่
อึก...
จินยองกลืนน้ำลายก่อนเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างหันห้ามใจ
ใครจะไปรู้ว่าคนที่ปกติน่ารักมุ้งมิ้งๆจะมีมุมที่โคตรเซ็กซี่แบบนี้ด้วย
"พี่จินยอง"
"หะ..หืม"
"แบมไม่ไหวแล้ว.."
ร่างเล็กพูดพลางข้อนตาขึ้นมามองอีกฝ่าย "ช่วยแบมหน่อย"
ทันทีที่ร่างเล็กพูดจบ
คนตัวเล็กก็พุ่งไปหาจินยองที่นั่งแข็งนิ่งเป็นหินไปแล้ว
ริมฝีปากเล็กบดขยี้ลงไปบนริมฝีปากอวบอิ่มของอีกคน
แม้ว่าสติจินยองจะยังกลับมาไม่เต็มแต่ด้วยสัญชาตญานทำให้ริมฝีปากของเค้าตอบสนองกับคนตัวเล็กได้อย่างดี
ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นของร่างเล็กก่อนจะกวาดชิมความหวานทั่วทั้งโพรงปากอย่างโหยหา
เค้าอดทนอดกลั้นเพื่อที่จะไม่กดคนตัวเล็กมานานแค่ไหนแล้วนะ
ไม่รู้แล้ว
ตอนนี้สมองเค้าขาวโพลนไปหมดแล้ว
ให้อารมณ์นำความคิดซักครั้งละกัน...
ฝ่ามือแกร่งโอบรอบร่างของคนตัวเล็กไว้อย่างหวงแหน
ขาเรียวเล็กเกี่ยวกระหวัดรอบเอวจินยองตามอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ
จินยองลุกขึ้นพลางพาคนตัวเล็กไปที่ห้องนอนของเค้าซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องน้ำมากนะ
จินยองวางคนตัวเล็กลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาและพยายามที่อ่อนโยนกับคนตัวเล็กที่สุด
เสื้อบางแฉะถูกถลกขึ้นและดึงออกไปจากร่างของแบมแบมทันทีโดยจินยอง
ดวงตาเรียวกวาดสายตามองทั่วร่างของแบมแบมอย่างโลมเลีย
ร่างเล็กที่มีผิวขาวเนียนราวกับเด็กแรกเกิด
บนร่างกายไม่มีร่องรอยของใครเลยแน่นอนแหละ แบมไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อนจะให้มีได้ไงเนอะ
ดวงตากลมจ้องมองสายตาของอีกคนได้เพียงแค่แว๊บเดียวก็ต้องเบี่ยงตาหลบด้วยความเขิน
สายตาหมาป่ามาอีกแล้ว...
จินยองโน้มหน้าไปหาแบมแบมก่อนประกบริมฝีปากหาคนตัวเล็กอีกครั้ง
ลิ้นรอดเกี่ยวกระหวัดซึ่งกันและกันอย่างชำนาญ แบมแบมเริ่มมีสกิลในการจูบมากขึ้นไม่รู้เพราะอะไรนะ...สงสัยจะมีครูเก่งๆชื่อปาร์ค
จินยองละมั้ง
ฝ่ามือแกร่งที่ว่างอยู่ค่อยๆขยับมาใกล้ตุ่มไตสีชมพูสวยซึ่งชูชันตามแรงอารมณ์ของคนตัวเล็ก
จินยองหยอกล้อกับตุ่มไตอย่างสนุกสนานโดยริมฝีปากยังคงเล่นกับคนตัวเล็กอย่างมีความสุข
หลังจากที่ตักตวงความหวานจากริมฝีปากจนเสร็จสิ้นแล้วจินยองค่อยผละออกช้าๆจนมีสายใยเหนียวยืดติดตามมาด้วย
ริมฝีปากร้อนเลื่อนลงไปสำรวจแถวซอกคอบางของคนตัวเล็ก จินยองทั้งจูบ
ดูดและขบเม้มเบาๆสร้างรอยไว้ทั่วร่างของคนตัวเล็ก
แสดงความเป็นเจ้าของคนตัวเล็กอย่างเต็มที่
"ตัวเล็ก.."
เสียงแหบพร่าของจินยองดังขึ้นพลางช้อนตาไปมองอีกคนที่นอนหน้าแดงก่ำไปด้วยผลพวงของอารมณ์
อกเล็กกระเพื้อมขึ้นลงและมีเสียงหอบผสมออกมาเล็กน้อย
"ฮะ.."
"ถ้าตัวเล็กไม่ห้ามพี่
พี่จะไม่หยุดแล้วนะ"
"ไม่คิดจะห้ามตั้งแต่แรกอยู่แล้วฮะ"
แบมแบมพูดพลางเบือนหน้าไปทางอื่นด้วยความเขินทำเอาจินยองคลี่ยิ้มออกมาอย่างชอบใจ
ฝ่ามือแกร่งดึงกางเกงสีดำของคนตัวเล็กออกพร้อมด้วยกางเกงในตัวจิ๋วทำให้แก่นกายขนาดพอดีมือเด้งขึ้นมาตรงหน้าจินยอง
"จ้องอะไรพี่จินยอง
แบมอายนะ"
"น่ารักดีออก"
จินยองพูดพลางคลี่ยิ้มและนิ้วเรียวเขี่ยเจ้าแบมแบมน้อยไปมาอย่างสนุกสนานทำเอาคนตัวเล็กบิดเร้าด้วยความเสี่ยวซ่าน
"งื้ออออออออ"
"ไม่แกล้งแล้วก็ได้"
จินยองพูดพลางจัดการถอดเครื่องแต่งกายตัวเองออกบ้าง
ร่างสูงขยับกลับมาคร่อมคนตัวเล็กไว้อีกครั้งก่อนที่นิ้วเรียวจะสะกิดทักทายช่องทางอ่อนนุ่มของคนตัวเล็กก่อนจัดการสอดใส่นิ้วเข้าไปก่อนหนึ่งนิ้ว
"อ๊ะ...เจ็บ"
แบมแบมโวยออกมาด้วยความเจ็บปวด
น้ำตาใสปริ่มออกมาจากดวงตาก่อนที่จะร่วงหล่นลงมาบนแก้มเนียน
ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปหาคนตัวเล็กพลางกดริมฝีปากลงบนบริเวณน้ำตาของอีกฝ่าย
จินยองจูบซับน้ำตาของแบมแบมไว้เล่นเอาแบมแบมรู้สึกเขินจนแทบลืมความเจ็บเบื้องล่างไปเลย
ร่างสูงละจากแก้มกลมของคนตัวเล็กมายังยอดอกสวยของร่างเล็กอีกครั้ง
ลิ้นร้อนซุกซนอยู่บนตุ่มเล็กจนแบมแบมถึงกับครางลั่นด้วยความเสี่ยวซ่าน
จินยองที่ช่วยโลมเลียคนตัวเล็กเพื่อให้ลืมความเจ็บจากเบื้องล่างไปทำให้เค้าสะดวกการใส่นิ้วเพิ่มเข้าไป
รู้ตัวอีกทีตอนนี้จินยองก็สอดใส่นิ้วเข้าไปครบ 3 นิ้วแล้ว
แบมแบมหอบหายใจถี่รัวด้วยความเหนื่อยแต่อารมณ์ยังพุ่งทะยานสูงอยู่ทำเอาคนเล็กรู้สึกอยากขยับสะโพกเสียเอง
จินยองรอแบมแบมพร้อมก่อนจึงค่อยขยับนิ้วเข้าออกเป็นจังหวะเล่นเอาคนตัวเล็กครางเสียงกระเส่า
แบมแบมโน้มตัวเข้าไปหาจินยองก่อนจิกเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเสี่ยวซ่านออกไป
ฝ่ามือของจินยองยังคงทำงานของมันได้อย่างดีทำให้คนตัวเล็กรู้สึกราวกับขึ้นสวรรค์
เมื่อเห็นว่าช่องทางอ่อนนุ่มปรับตัวได้แล้วจินยองจึงถอนนิ้วเรียวยาวของเค้าออกก่อนจะจัดการนำสิ่งที่ใหญ่กว่าใส่เข้าไป
แก่นกายขนาดใหญ่ที่ขยายเต็มที่ตามอารมณ์ของร่างสูงที่ตอนนี้แทบจะอดทนไม่ได้แล้ว
คนตัวเล็กแอบผวาเมื่อเห็นความใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเค้าชัดๆ
ใหญ่ขนาดนี้จะใส่เข้ามาในตัวเค้าได้หรอ...
ไม่ทันให้แบมคิดอะไรมากร่างสูงนำแก่นกายมาจ่อที่ช่องทางอ่อนนุ่มที่ขมิบถี่รัวรอรับของของเค้าอยู่แล้ว
ร่างของคนตัวเล็กค่อยๆกลืนความใหญ่โตเข้าไปทีละนิดๆอย่างช้าๆ
แบมแบมจิกบนหลังของจินยองแน่นจนมีเลือดซึมออกมาในบางจุด
ความเจ็บที่แบมแบมได้รับมันทรมาณจนแทบจะขาดใจแต่กลับสุขสมในเวลาเดียวกันด้วย
จินยองไม่รีบร้อนที่จะสอดใส่เข้าไปให้หมด
เค้ารอดูคนตัวเล็กว่ารับไหวไหมก่อนจะค่อยๆขยับเข้าไปทีละนิด
เค้าอยากให้แบมแบมเจ็บปวดน้อยที่สุด
จะบอกว่าไม่เจ็บปวดเลยมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วแหละ
"พี่จินยอง...แบมไหว"
ร่างเล็กเอ่ยพูดเมื่อเห็นจินยองที่ดูเป็นห่วงเค้ามากเกินไป
ร่างสูงพยักหน้ารับคำคนตัวเล็กแต่ก็ยังค่อยๆสอดแทรกเข้าไปอยู่ดี
ในที่สุดแก่นกายใหญ่ของจินยองก็สอดใส่ไปจนสุด
คนตัวเล็กรู้สึกจุกแน่นไปหมดแต่ความเจ็บกลับมีน้อยกว่าที่เค้าคิดไว้
ฝ่ามือบางยังคงโอบล้อมรอบต้นคอของอีกฝ่ายแน่นอย่างหาที่พักพิง
จินยองโน้มคอเข้าไปหาแบมแบมก่อนประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนที่มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
พี่จินยองมักเป็นแบบนี้เสมอ
"พี่จินยองห้ามทิ้งแบมนะ"
คนตัวเล็กพูดพลางมองหน้าอีกฝ่ายด้วยดวงตากลมโตผสมความกลัวเล็กๆ แบมแบมเคยได้ยินว่าผู้ชายมักเลิกกับผู้หญิงเมื่อเค้ามีอะไรกันแล้ว
เค้ากลัวพี่จินยองเป็นแบบนั้น
"ไม่ทิ้งหรอกครับ"
"พี่ต้องดูแลแบมเหมือนเดิมนะ"
"แน่นอนสิ"
"ต้องรักแบมคนเดียวด้วยนะ"
"ครับ
ตัวโตจะรักตัวเล็กคนเดียวให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เลย"
"นานที่สุดแปลว่าไม่ตลอดไปใช่ไหม! :("
คนตัวเล็กโวยวายด้วยสีหน้าบึ้งตึงจนจินยองต้องคลี่ยิ้มออกมาบางๆอย่างเอ็นดู
ก็แบมน่ารักขนาดนี้เค้าจะไปรักใครได้อีกละ
"คำว่าตลอดไปพี่ใช้ไม่ได้หรอก..เพราะมันเป็นคำที่หลอกลวงที่สุดที่พี่รู้จักเลย"
"...."
"พี่จะไม่ใช่คำว่า
Forever แต่พี่จะใช้คำว่า Always
แทนละกัน พี่ยังอยู่กับแบมตรงนี้เสมอนะ"
ไม่รู้ทำไมแต่ตอนนี้ในจิตใจแบมแบมกำลังรู้สึกอุ่นวาบไปทั้งดวงเลย
จินยองเมื่อเห็นว่าแบมแบมเริ่มปรับตัวได้แล้วเค้าจึงค่อยๆถอนแก่นกายของเค้าออกช้าจนคนตัวเล็กผวาเฮือกมากอดเค้าแน่น
เป็นโอกาสที่สันจมูกคมของจินยองคลอเคลียอยู่ที่ศีรษะทุยของแบมแบมและสูดดมผมหอมที่เค้าชื่นชอบ
จินยองกดแก่นกายกลับเข้าไปอีกครั้งทำเอาแบมแบมครางเสียงกระเส่าด้วยความเสี่ยวซ่าน
ร่างสูงทำอย่างนี้ซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆโดยยังใช้จังหวะช้าๆแต่เน้นจุดเฉพาะที่ทำเอาร่างบางครางหวาน
เมื่อครู่ตอนที่ใช้นิ้วสำรวจรอบเส้นทางอ่อนนุ่มของแบมแบมจินยองก็ไปเจอจุดเร้าของคนตัวเล็กเข้า
จุดที่ทำเอาคนตัวเล็กระทวยและครางไม่หยุดเลย..
"พี่จินยอง...อ๊ะ...อิ๊...อ๊า"
แบมแบมครางเสียงดังลั่นห้องในขณะที่จินยองสอบสะโพกเข้าไปด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นไปอีก
ใบหน้าหวานซุกเข้าไปที่อกแกร่งของจินยองก่อนที่ฝ่ามือของจินยองดึงคนตัวเล็กมาประคองกอดแทนโดยมีมืออีกข้างดันร่างของเค้าไม่ให้ร่วงใส่คนตัวเล็ก
เสียงเตียงหรูภายในคอนโดดังเอี๊ยดอ๊าดตามแรงกระแทกที่จินยองมอบให้คนตัวเล็ก
บทเพลงรักบรรเลงไปเรื่อยๆอย่างไม่มีท่าทีจะหยุด
"อ๊ะ..อ๊ะ...พี่จิน...อ๊ะ..ยอง"
"แบม...อ๊า...แบม...อืมมมม"
เสียงของทั้งคู่สอดประสานเข้าด้วยกันเหมือนกับร่างกายของทั้งคู่ในตอนนี้
จินยองคลายอ้อมกอดออกจากแบมแบมและใช้ฝ่ามือแกร่งประสานเข้ากับฝ่ามือของคนตัวเล็กก่อนริมฝีปากบนประกบลงบนริมฝีปากของแบมแบมอย่างแผ่วเบา..
แบมแบมที่ใกล้ถึงสวรรค์เต็มที่แล้วทำให้จินยองเร่งสปีดการสอบสะโพกให้รัวและเร็วขึ้นอีก
คนตัวเล็กครางออกมาไม่เป็นภาษาก่อนที่ร่างของแบมแบมจะกระตุกเกร็งและพ่นน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาเปรอะหน้าท้องของจินยองและหน้าท้องของตัวเอง
จินยองเองก็ตามคนตัวเล็กไปหลังจากนั้นไม่นาน สะโพกสอบขยับเข้าหากันอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วทั้งห้องก่อนร่างจินยองจะกระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเข้าไปในตัวคนตัวเล็กจนแบมรู้สึกอุ่นวาบไปทั่วทั้งช่องทาง
น้ำขาวขุ่นเลอะออกมาอาบขาด้านในของแบมแบมและบนที่นอนสีขาวสะอาดของจินยอง
จินยองค่อยๆถอดถอนแก่นกายตัวเองออกแม้อารมณ์ที่มีมันยังไม่ดับไป
เค้ากินกาแฟนั้นไปเกือบครึ่งแก้วแล้วแบมก็กินไปอีกครึ่งแก้วที่เหลือแต่เค้าไม่อยากทำให้แบมเจ็บอีกแล้ว
ไปช่วยตัวเองในห้องน้ำน่าจะเป็นหนทางที่ดีกว่า
"พี่จินยอง
แบมยังรู้สึกอยู่เลย"
"ช่วยตัวเองต่อเถอะแบม
เดี๋ยวแบมจะลุกไม่ไหวนะ"
แบมแบมหน้าบึ้งก่อนคลานไปหาร่างสูงที่นอนแผ่อยู่ข้างๆเค้าก่อนขึ้นไปคร่อมบนตัวจินยอง
"ถ้าพี่ไม่ช่วยแบมแบมทำเองก็ได้"
คนตัวเล็กหน้าบูดบึ้งก่อนยกสะโพกตัวเองขึ้นและจ่อช่องทางรักของตัวเองกับแก่นกายของจินยองที่ยังผงาดอยู่
แบมแบมกดสะโพกของตัวเองลงบนแก่นกายช้าๆก่อนใบหน้าหวานจะเชิดขึ้นอัตโนมัติด้วยความเสี่ยวซ่าน
ยั่วกันรึเปล่านะ...
แบมแบมขยับสะโพกขึ้นลงด้วยตัวเองโดยมีจินยองนั่งมองการกระทำคนตัวเล็กอยู่นิ่งๆ
ยิ่งแบมทำแบบนี้อารมณ์เค้าก็ยิ่งเตลิดไปไกลเลย
ทั้งๆที่คิดว่าแค่รอบเดียวก็เกินพอแล้วแท้ๆ...
แต่ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องต่อกันแบบ
Non stop ซะแล้ว
อ้อมแขนแกร่งโอบรอบร่างของคนตัวเล็กไว้อย่างหวงแหนเมื่อเสร็จภารกิจเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของพวกเค้า
แบมแบมหลับสนิทอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมร่างของพวกเค้าเอาไว้
จินยองมองหน้าอีกคนอย่างเพลิดเพลิน
ไม่เคยมีซักครั้งเลยที่เค้าจะเบื่อการมองหน้าแบมแบม
คนตัวเล็กตรงหน้าเค้ามีเสน่ห์จะตาย ทำให้ยากที่จะละสายตาออกจากใบหน้าหวาน แก้มกลม
ริมฝีปากอวบอิ่มยากเหลือเกิน
จินยองประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากมนของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบาก่อนจะผละออกมาและกดริมฝีปากลงบนแก้มนุ่ม...ตามด้วยจมูกสวยที่ลับกับใบหน้าและสุดท้ายจินยองจึงประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากบวมเป่งของคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน
"ฝันดีนะครับ
ตัวเล็กของพี่"
ของพี่คนเดียวเท่านั้น...
.
.
.
tbc
เราไปฝึกปรือการแต่งเอ็นซีมาแหละ
ตอนแรกว่าจะให้เรื่องนี้ไม่มีแต่ไหนๆก็แต่งเป็นแล้วก็ให้มีซักนิดละกัน
หาเอ็นซีไม่เจอทำไง? ไม่ยาก เมนชั่นมาถามเราได้
เราแปะทวิตไปให้แล้วนะ (แต่เราจะโพสลิงค์ใน DM เพราะฉนั้นฟอลเราก่อนเมนชั่นมาถามนะจ๊ะ)
จูเนียร์โผล่มาให้หายคิดถึงแล้วใช่ไหม มีคนถามหานางเยอะมาก หมั่นไส้ 555
ที่พระเอกเราไม่มีใครถามหาเลย เอาแต่บอกว่าชายหื่น ชายขี้เต๊าะ ใช่สิ้
พระเอกเรามันไม่ได้ *งอนรีด #อ้าว* เริ่มเปิดเรื่องปมความรักของพี่มาร์คไว้ให้ทุกคนงงเล่น
อยากรู้ความรักพี่มัคคึจะจบยังไง ติดตามได้ที่... #มาร์คพลังจิต
นี่ก็โฆษณาตลอดเลย 55555
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกกำลังใจที่ส่งมาให้เรานะแม้เม้นจะน้อยลงบ้างและเราจะอัพบ่อยน้อยลงบ้าง
เราเข้าใจแหละว่าเปิดเทอมแล้วใช่ไหม งานยุ่งๆกันทุกคนเลยใช่ป่ะ
แต่ถ้ามีเวลามาอ่านก็ขอร้องเม้นให้เราด้วยนะจ๊ะ หรือจะสกรีมในแท๊กก็ได้ รักทุกคนนะรู้ยัง
:)
#เนียร์พลังจิต
