Story : BAMBAM ADDICT
PART 2
Genre : OS
Couple : BAEKHYUN x BAMBAM
Rate : PG
Hashtag : #พี่แบคฮะ
Note : ภาคต่อสั้นๆจากภาคแรก
ภาคนี้ก็ไม่มีอะไรมากอยากแต่งแบมใส่ชุดหนูน้อยหมวกแดงก็เท่านั้น 55555555
สาระหามีไม่แต่งเพื่อความฟินล้วนๆ/จบ.
ผมยังเป็นแบคฮยอนคนเดิมครับ
คนที่เกลียดเด็กทุกคนบนโลกนี้
ยกเว้นน้องแบม
ประตูห้องน้ำเปิดแกร๊กออกมาพาร่างเจ้าเด็กตัวน้อยดวงตากลมแป๋วออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวที่คาดเอวเอาไว้ผืนนึงและผ้าเช็ดตัวคลุมผมไว้อีกผืนนึง
ผมที่ยืนรอหน้าห้องน้ำอยู่สักพักแล้วก็รีบพุ่งไปหาเด็กน้อยของผมทันทีก่อนจะย่อตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับแบม
"อาบน้ำคนเดียวได้แน่หรอแบม
พี่ว่ารอบหน้าให้พี่เข้าไปด้วยดีกว่า"
"ไม่เป็นไรฮะ
แบมโตแล้วนะฮะ"
"แต่ฝักบัวมันสูงนะ
แบมจะเอื้อมถึงหรอ.."
"พี่แบคเป็นคนถอดฝักบัววางบนพื้นให้แบมเองนะฮะ"
แบมแบมพูดพลางทำตากลมแป๋วมองมาที่ผมอย่างใสซื่อ คือเอาจริงๆต่อให้ผมเอาทุกอย่างมาวางบนพื้น
เซ็ททุกอย่างให้เหมาะกับห้องน้ำที่เด็ก 5 ขวบมาให้แล้วแต่ผมก็ระแวงอยู่ดีแหละ
แบมแค่ 5 ขวบเองนะ เด็ก 5 ขวบยังไม่สมควรที่จะอาบน้ำเองเลยนะ!!!
"แบมสระผมด้วยหรอ?
มานี่มาเดี๋ยวพี่เช็ดผมให้ดีกว่า"
ผมพูดพลางมองผมสีดำขลับที่ตอนที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ
รวมถึงปอยชมพูอันน่ารักของแบมแบมด้วย
แบมแบมเอื้อมมือมากุมมือผมด้วยความเคยชินและเดินเตาะแตะเคียงข้างผมอย่างน่ารัก
ผมพาแบมแบมไปยังห้องนอนของผมซึ่งตอนนี้กลายเป็นห้องนอนแบมแบมไปแล้วด้วยก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาและลงนั่งบนพื้นห้องนอนและเรียกให้เด็กน้อยตัวลงมานั่งบนตักผม
"มานั่งนี่สิครับ"
"ฮะ"
แบมแบมรับคำก่อนเดินเตาะแตะมานั่งปุ๊กบนตักผมก่อนเงยหน้าด้วยดวงตากลมแป๋วจ้องผม
ผมคลี่ยิ้มบางๆอย่างมีความสุขก่อนค่อยๆวางผ้าลงบนตัวคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนและขยี้เบาๆบนผมคนตัวเล็ก
ผมไม่รู้ว่าแบมแบมจะทำหน้ายังไงตอนเช็ดผมแต่หัวของคนตัวเล็กขยับไปมาตลอด
หากเป็นเด็กคนอื่นผมคนตะโกนด่าแวดไปแล้วแต่พอเป็นแบมปุ๊บผมยินดีที่จะนั่งเช็ดให้ทั้งวันเลยแหละ
แบมแบมคือคนพิเศษของผม...ผมจึงพร้อมทำทุกอย่างให้แบม
"พี่แบคฮะ"
"หืม"
"วันนี้อ่างเรื่องหนูกน้อยหมวดแดงให้แบมฟังหน่อยนะฮะ"
"ได้สิครับ"
ผมคลี่ยิ้มขำกับภาษาเกาหลีเปร่งๆของแบมแบมก่อนจะเช็ดผมให้อีกคนต่อ
แบมแบมเป็นเด็กไทยที่เกิดที่ไทยแต่มาเติบโตที่เกาหลีครับ แต่ถึงอย่างนั้นภาษาเกาหลีของแบมก็ยังไม่แข็งแรงเท่าไหร่
ภาษาไทยก็เริ่มจะอ่อนแอตามแล้วด้วย แม่ผมให้ผมสอนภาษาเกาหลีแบมทุกวันเท่าที่จะสอนได้
ก่อนนอนผมก็พยายามเอาหนังสือนิทานมาเปิดให้แบมดูตัวอักษรไปด้วยแม้คนตัวเล็กจะมองแต่ภาพก็ตามอะนะ
หลังจากผมเช็ดผมแบมจะแห้งแล้วผมก็เอื้อมไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าให้คนตัวเล็กต่อ
แบมแบมนั่งตาแป๋วยังไม่เบื่อ นิ้วกลมเอื้อมมาหมุนขนหน้าแข้งผมเล่นอย่างสนุกสนานแต่ผมก็ไม่ว่าอะไรแม้แบมจะถอนขนหน้าแข้งผมไปประมาณ
4 - 5 เส้นแล้วก็ตาม ลมร้อนออกมาจากไดร์เป่าใส่ศีรษะคนตัวเล็กจนแบมแบมสะดวกเฮือกขึ้นมา
"ร้อนอ่ะ"
"อดทนหน่อยนะ
เดี๋ยวผมก็แห้งแล้ว"
"ฮะ"
แบมแบมรับคำอย่างว่าง่ายก่อนนั่งนิ่งๆให้ผมจัดการต่อไป
หลังจากนั้นไม่นานผมของแบมก็แห้งสนิททำให้ผมปล่อยตัวแบมเป็นอิสระในขณะที่ผมเก็บผ้าเช็ดตัวและไดร์เข้าที่
แบมวิ่งเข้าไปในห้องเสื้อบ้านผมก่อนผมจะได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากในห้องทำให้ผมละความสนใจจากการเก็บของไปในห้องเสื้อนั้น
"แบมครับ
ทำอะไรเอ่ย"
"เลือกเฉื้อผ้าฮะ"
"เดี๋ยวพี่แบคเลือกให้ดีกว่า"
"แบมโตแล้วนะพี่แบค"
คนตัวเล็กเบะปากคว่ำลงอย่างน่ารักเมื่อผมพยายามเข้าไปช่วยทำให้ผมต้องถอยห่างอย่างช่วยไม่ได้
ผมยืนมองคนตัวเล็กถล่มห้องเสื้อผมอย่างเพลิดเพลินจนในที่สุดคนตัวเล็กก็ได้ชุดที่ต้องการซึ่งก็คือ..
ชุดกระต่าย?
เดี๋ยวนะ ตอนแม่ส่งชุดแบมทั้งหมดให้ผมมันไม่มีชุดนี้นี่ =__=
"มันใส่ยังไงหรอฮะ"
แบมแบมถามด้วยความฉงนเพราะชุดที่แบมถือเป็นชุดฮู้ดแบบต้องสวมทั้งตัว
ผมขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กและปลดกระดุมด้านหน้าฮู้ดกระต่ายก่อนแหวกเสื้อให้คนตัวเล็กใส่ชุดเข้าไปได้ง่ายๆ
แบมแบมก้าวเท้าข้างนึงเข้าไปในชุดกระต่ายก่อนวางอุ้งมือเล็กลงบนแขนผมเหมือนหาที่พักพิง
ผมเหลือบมองอุ้งมือเล็กที่เกาะแขนผมแน่นในขณะที่ขาอีกข้างกำลังใส่เข้ามาในชุดฮู้ด
ผมดีใจที่อย่างน้อยผมก็เป็นที่พักพิงให้คนตัวเล็กได้...แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆก็ตาม
หลังจากจัดการใส่ชุดให้แบมแบมเรียบร้อยคนตัวเล็กกับผมก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวและพากันไปที่เตียงนอน
ผมอุ้มแบมขึ้นไปบนเตียงก่อนจัดการคลุมผ้าห่มให้อีกคนอย่างทนุถนอม
แบมแบมขยับเข้ามาใกล้ผมโดยอัตโนมัติเมื่อผมหยิบนิทานขึ้นมาพลางเปิดอ่านให้อีกฝ่าย
ผมวาดแขนไปวางไว้ด้านหลังคนตัวเล็กและโอบให้คนตัวเล็กเข้ามาใกล้มาขึ้นเพราะแบมพยายามชะเง้อหน้ามองตัวอักษรบนนิทานที่ผมอ่านแต่มองไม่เห็นสักทีผมเลยจำต้องทำแบบนั้น...จริงๆก็ไม่ได้จำใจทำหรอก
เต็มใจเสียด้วยซ้ำ
เรื่องลวนลามแบมผมไม่แพ้แฟนบอยคนอื่นหรอกนะครับ
ขอบอก
"พี่แบคฮะ
หมาป่าจะกินหนูกน้อยหมวดแดงได้ไหมอ่ะ"
"หนูน้อยหมวกแดงครับแบม"
"หนวดน้อย?"
"หนูน้อยครับ"
"หนูน้อยหมวกแดง"
"เก่งมาก"
ผมคลี่ยิ้มพลางวางมือลงบนกลุ่มผมนิ่มของแบมจนคนตัวเล็กคลี่ยิ้มกว้าง
เด็กคือสิ่งมีชีวิตที่จะมีความสุขเมื่อได้รับคำชม
ผมรู้เรื่องนี้ดีแต่กับเด็กคนอื่นผมถนัดด่ามากกว่าชมแต่กับแบมผมถนัดชมมากกว่าด่าครับ
ฟี่...
"หืม"
ผมหันไปมองคนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยคาแขนผมไปแล้ว
อีกนิดเดียวก็ถึงตอนไคล์แม๊กซ์แล้วแท้ๆ
ผมค่อยๆขยับแขนออกจากแบมแบมและจะจัดศีรษะทุยให้วางลงบนหมอนอย่างสวยงามแต่แบมกลับเกาะกุมเสื้อผมไว้แน่นและเอาหน้าซุกเข้ากับแผงอกผมทันที
คิดว่าผมเป็นหมอนข้างไปแล้วสินะ
ผมคลี่ยิ้มบางๆก่อนดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาในอ้อมกอดมากกว่าเดิมก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แบมและบรรจุจูบหน้าผากคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน
"ฝันดีครับ
ตัวเล็ก"
"แบมแบม
เอาคุ้กกี้ของเราไปสิ เราให้"
ผมนั่งเท้าคางมองไอ้เด็กฮ่องกงที่ยืนคุกกี้ในจานตัวให้กับเด็กน้อยของผม
แบมได้แต่ยิ้มขอบคุณก่อนรับคุกกี้มาและเดินเตาะแตะมาทางผม
คนตัวเล็กทำตากลมแป๋วใส่ผมอีกครั้ง
ผมเคยบอกไหมว่าผมแพ้ตากลมๆของแบมมากๆ
"ป้อนแบมหน่อยนะฮะ"
"ได้สิครับ"
ผมคลี่ยิ้มพลางอุ้มแบมขึ้นมานั่งบนตักก่อนหักคุกกี้เป็นชิ้นพอดีคำและป้อนเข้าปากคนตัวเล็กโดยไม่ลืมที่จะยักคิ้วกวนทีนไอ้เด็กฮ่องกงไปหนึ่งที
ขอบคุณมากนะที่ให้โมเม้นฉัน หึหึหึ
ไอ้เด็กฮ่องกงมองผมตาขวางก่อนลุกพรึบออกจากห้องไปทันทีทำให้ผมหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี
"พี่แบคหัวเราะอะไรหรอฮะ"
"หืม..อ๋อเปล่าครับ"
"คนขี้แกล้ง
(' ')"
"หืม"
"เปล่าฮะ"
คนตัวเล็กส่ายหัวทุยเล็กน้อยก่อนอ้อนเอาขนมจากผมต่อ
ผมละความสนใจจากประโยคเมื่อครู่ไปป้อนขนมคนตัวเล็กต่อ
หลังจากกินขนมเสร็จผมก็พาคนตัวเล็กออกไปที่สวนก่อนนั่งมองคนตัวเล็กเล่นกับเพื่อนๆคนอื่น
แบมแบมโยนลูกบอลกับไอ้เด็กมกโพอย่างสนุกสนาน
ถ้าเป็นผมสมัยก่อนคงเบื่อและแอบหยิบเกมส์มาเล่นแล้วแต่ผมตอนนี้แค่มองแบมผมก็เพลินจนลืมเวลาแล้วแหละ
"แบม
เราขอเล่นด้วยสิ"
"ได้สิ
มัคมัค"
ไอ้เด็กแอลเอมาร่วมวงกับเขาด้วยก่อนเล่นโยนบอลกับแบมอย่างสนุก
แบมโยนบอลให้ไอ้เด็กแอลเอ ไอ้เด็กแอลเอก็โยนคืนให้แบม แบมโยนบอลให้ไอ้เด็กมกโพ ไอ้เด็กแอลเอก็วิ่งไปผลักไอ้เด็กมกโพแล้วเอาบอลไปโยนเล่นกับแบมสองคนจนไอ้เด็กมกโพเริ่มเบะปากคว่ำลงอย่างหงุดหงิดและเดินหนีไปหาเด็กลีดเดอร์กลุ่ม
"ปมปม
มัคมัคแกล้งเค้าอ่ะ!!"
"โอ๋ๆ
ไม่ร้องนะ"
เด็กก็คือเด็ก
-__-
"มัคมัค
เมื่อวานมัคมัคสัญญาว่าจะเล่นทรายกับเรานะ"
ผมมองไอ้เด็กร่างยักษ์ที่เดินเข้าไปหาไอ้เด็กแอลเอก่อนคว้าแขนและลากออกไปทันทีโดยไม่สนว่าไอ้เด็กแอลเอนั้นจะชอบหรือไม่
หลังจากไอ้เด็กแอลเอโดนลากหลบมุมไปก็เหลือเพียงแบมคนเดียว
ผมก็เตรียมจะลุกไปเล่นกับตัวเล็กของผมแล้วแหละ...
แต่ลืมไปว่าคนที่เต๊าะแบมบนโลกนี้ยังมี...ไอ้เด็กปูซานอยู่
"แบมแบมวันนี้เรามีเกมส์มาให้เล่นด้วย"
"เกมส์อะไรหรอ?"
"พ่อแม่ลูก"
เกมส์บ้าอะไรฟร่ะ
ไม่น่าสนุกอย่างแรง!!
"น่าสนุกอ่ะ
เล่นยังไงหรอ"
แบมมมมมมมมมมม เกมส์นั้นมันน่าสนุกตรงไหนคร้าบบบ พี่แบคไม่เข้าใจ
"ก็เล่นแบบสวมบทบาทอ่ะ
เดี๋ยวเราเล่นเป็นพ่อให้แล้วแบมเล่นเป็นแม่ละกันเนอะ"
"เอ๋
แล้วใครจะเป็นลูกอ่ะ?"
แค่ได้ยินประโยคคำถามแบบนั้นออกไปไอ้เด็กปูซานก็หน้าเอ๋อทันที
แหมตอนคิดเกมส์คิดแค่จะเต๊าะแบมอะดิ ไอ้เด็กลามก ไอ้เด็กหื่น
ไอ้เด็กสิบแปดบวกเอ้ยยยย
"แจแจไง
แจแจเป็นลูกของเรา"
หลังจากพูดจบไอ้เด็กปูซานก็วิ่งไปหาไอ้เด็กมกโพและลากพรืดมารวมกลุ่มด้วยปล่อยให้ไอ้เด็กลีดเดอร์แก๊งค์ยืนเอ๋ออยู่คนเดียวสักพักก็วิ่งตามแจแจมา
ผมสังเกตมานานแล้วว่าไอ้เด็กนั้นโคตรติดไอ้เด็กมกโพเลย ติดประหนึ่งผมกับแบมแบมอ่ะ
"เล่นอะไรกันนะ
เราเล่นด้วย"
"แล้วปมปมจะเล่นเป็นอะไรดีอ่ะ"
แบมแบมถามขึ้นพลางมองไอ้เด็กปูซานอย่างขอความคิดเห็น
ไอ้เด็กปูซานนิ่งไปสักพักก่อนหันไปหาปมปม(ยอมเรียกชื่อมันก็ได้
เรียกว่าลีดเดอร์แก๊งค์มันยาวกว่า)
"ปมปมเล่นเป็นลูกเขยพวกเราดิ"
"ห้ะ"
นั้นไม่ใช่คำอุทานของไอ้เด็กมีปม(?)แต่เป็นคำอุทานของผมต่างหาก
ทำไมเด็กสมัยนี้เล่นอะไรแก่แดดจังว่ะ มีพ่อแม่ลูกดูซอร์ฟแล้วนะ
ตอนนี้ลูกมีสามีแล้วด้วยครัช ผมนี่อึ้งเลยนะเนี่ย
"ตามนั้นแหละ
เริ่มเล่นกันเถอะ"
ไอ้เด็กปูซานตัดบทก่อนเอื้อมไปคว้ามือแบมแบมลากไปบริเวณที่ไอ้เด็กปูซานกั้นไว้และมโนว่าเป็นบ้านของมันกับแบม
"ผมไปทำงานก่อนนะครับ
ที่รัก"
"ไปดีมาดีนะฮับ(?)"
แบมแบมโบกมือให้กับไอ้เด็กปูซานแต่ดูเหมือนไอ้เด็กนั้นจะยืนรออะไรสักอย่างอยู่
"คุณลืมอะไรหรือเปล่าครับ"
"ลืมอะไรหรอฮับ(?)"
"วันนี้คุณแปลกๆนะครับ ปกติคุณต้องลงท้ายประโยคว่า 'คะ' สิ"
"ลงว่า
'ฮับ' มันแนวดีฮับ"
"ตามใจคุณละกัน"
"แม่ฮะ
พ่อฮะ วันนี้ผมขอไปเที่ยวกับแฟนผมนะฮะ" ไอ้เด็กมกโพโผล่มาพร้อมด้วยน้ำเสียงแหลมปรี๊ดของมัน
ผมว่าการเล่นบทบาทสมมุติเรื่องนี้มันเริ่มออกทะเลไปไกลมากแล้วแหละ
"ผมขอพาลูกสาวคุณพ่อกับคุณแม่ไปเที่ยวนะครับ"
"เออๆ
ดูแลดีๆละ" ไอ้เด็กปูซานพูดพลางตบบ่าปุปุและรีบให้ไอ้เด็กมีปม(เค้าชื่อปมปมเว้ย)กับไอ้เด็กมกโพออกจากเฟรมโดยเร็วที่สุดก่อนหันกลับมาสนใจแบมแบมที่ยืนตากลมมองไอ้เด็กปูซานอยู่
"คุณลืมหอมแก้มส่งผมนะ"
"จริงด้วยฮับ"
เดี๋ยวนะ
ไอ้เด็กปูซานพูดว่าอะไรนะ!!!!!!!
"หอมแก้มเร็วๆเลย
ผมจะงอนคุณแล้วนะ"
"อย่างอนนะฮับ
หอมเดี๋ยวนี้แหละฮะ"
หลังจากพูดจบแบมแบมก่อนโน้มหน้าไปหอมแก้มไอ้เด็กปูซานหนึ่งทีเล่นเอาภายในใจผมเดือดปุ๊ดๆอยากจะเดินไปยกเท้าถีบไอ้เด็กเวรนั้น
โธ่เว้ย ไอ้เด็กเวรนี่ฉลาดชะมัด เอาเกมส์มาบังหน้าเพื่อสิ่งนี้หรอเนี่ย
แล้วแบมนี่ยอมง่ายไปป่ะ แค่เค้าบอกให้หอมไม่จำเป็นว่าเราต้องหอมนะเว้ย!!
ผมลุกขึ้นและหันหลังเดินออกจากสนามหญ้าไปทันทีโดยไม่สนใจจะดูแบมอีกต่อไปแล้ว
งอนครับ
งานนี้บยอน แบคฮยอนงอนครับ!!
"งอนอะไรน้องหรือเปล่าลูก?"
แม่ผมถามขึ้นหลังจากที่อาบน้ำเจ้าตัวเล็กเสร็จแล้วปล่อยให้เจ้าตัวเล็กแต่งตัวเองอยู่ในห้อง
ผมนอนนิ่งไม่พูดอะไรได้แต่จิ้มเกมส์ในมือถืออย่างหงุดหงิด
สตอรี่เกมส์อะไรผมไม่รู้หรอก จิ้มๆกดไปงั้นแต่ใจผมลอยไปอยู่ที่ห้องน้ำตลอดเวลา
ผมกลัวแบมลื่น ผมกลัวแบมเป็นอะไรแต่ตอนนี้งอนอยู่ไงเลยทำเป็นไม่สนใจ
"ป่าวนี่"
"แล้วทำไมไม่คุยกับน้องเลยละ"
"ผมไม่มีอะไรจะคุยนี่"
"ตาแบค"
"อะไรแม่"
"เด็กไม่เหมือนผู้ใหญ่นะ
งอนเค้าเรื่องอะไรเค้าไม่สามารถรู้เองได้หรอกนะ"
"..."
"แบมเค้าเป็นคนแคร์ความรู้สึกคนอื่นนะ
แบคทำอย่างงี้แบมเค้าคิดมากรู้ไหม?" แม่ผมพูดทิ้งท้ายก่อนหันหลังขวับและเดินออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้ผมนอนนิ่งอยู่ในห้อง
ผมโยนมือถือตัวเองไปให้ไกลมือที่สุดพลางทิ้งตัวลงนอนหงายมองเพดาน
เฮ้ออออออออ
ทำไมผมต้องรู้สึกผิดว่ะ!
ผมเป็นคนงอนอยู่ไม่ใช่เอ่อว่ะ!!
แกร๊ก
"อะไรอีกละ..มะ...แบม"
ผมต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้องกลายเป็นแบมแทนแม่
คนตัวเล็กในชุดฮุ้ดสีแดงคลุมตัวไว้กับชุดกระโปรงสีครีมด้านในเหมือนชุดหน้าปกหนูน้อยหมวกแดงไม่มีผิด
แบมเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหวั่นๆเหมือนกลัวผมจะโกรธเขา
คนตัวเล็กขยับตัวมาใกล้ผมพลางเอาอุ้งมือเล็กๆของแบมมาวางลงบนมือผมเบาๆ
"พี่แบคโกรธอะไรแบม"
"..."
คือตอนนี้สาบานว่าไม่ได้โกรธนะ อึ้งชุดอยู่
"พี่แบคจะไม่พูดกับแบมจริงๆหรอ"
แบมพูดพลางมองหน้าผมด้วยนิ่ง
ผมแอบเห็นน้ำตาระรื้นขึ้นมาบนขอบตาคนตัวเล็กทำเอาทำนบและกำแพงทั้งหลายที่ผมกั้นขึ้นพลังคลืนลงมาทันที
ผมเอื้อมมือไปคว้าคนตัวเล็กไว้ก่อนดึงเข้าให้เขาเข้ามาในอ้อมกอดของผมก่อนลูบหลังแบมเหมือนปลอบประโลม
"พี่ขอโทษ
พี่หายโกรธแบมแล้วนะครับ"
"แล้วพี่แบคโกรธอะไรแบม"
"..."
อายว่ะ
จะให้บอกเด็กว่างอนที่เห็นคนอื่นหอมแก้ม...
"พี่แบคจะไม่บอกแบมจริงๆหรอ"
"พี่...ไม่ชอบให้ใครมาหอมแก้มแบม"
ผมพูดพลางเฉมองไปทางอื่นอย่างเขินๆ
มือที่เคยสวมกอดถูกยกขึ้นมาเกาต้นคอด้วยความรู้สึกประหม่าไปหมด
ผมไม่รู้หรอกว่าแบมจะรู้สึกยังไง
จะขำไหมที่ผมงอนกับเรื่องเล็กน้อยมากทั้งๆที่เขาเอาไปนอนเครียดเป็นตุเป็นตะเลย..
"งั้นต่อไปนี้แบมจะหอมแก้มแต่พี่แบคนะ"
หืม?
จุฟ
แบมแบมเขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มของผมก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างน่ารัก
ส่วนผมนะหรอ...อึ้งแด๊กไปแล้วครับ เด็กน้อยตรงหน้าผมนี่โคตรน่ารักเลยว่ะ...น่ารักแบบ...ใครเจอต้องรักต้องหลงอ่ะ
"ห้ามผิดคำพูดนะครับ
ต่อไปนี้ห้ามใครหอมแก้มอีกแล้ว เข้าใจไหม :)"
