[OS] BAMBAM ADDICT PART 2 - BAEKBAM

Story : BAMBAM ADDICT PART 2

Genre : OS

Couple : BAEKHYUN x BAMBAM

Rate : PG

Hashtag : #พี่แบคฮะ

Note : ภาคต่อสั้นๆจากภาคแรก ภาคนี้ก็ไม่มีอะไรมากอยากแต่งแบมใส่ชุดหนูน้อยหมวกแดงก็เท่านั้น 55555555 สาระหามีไม่แต่งเพื่อความฟินล้วนๆ/จบ.

ผมยังเป็นแบคฮยอนคนเดิมครับ

คนที่เกลียดเด็กทุกคนบนโลกนี้

ยกเว้นน้องแบม

                ประตูห้องน้ำเปิดแกร๊กออกมาพาร่างเจ้าเด็กตัวน้อยดวงตากลมแป๋วออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวที่คาดเอวเอาไว้ผืนนึงและผ้าเช็ดตัวคลุมผมไว้อีกผืนนึง ผมที่ยืนรอหน้าห้องน้ำอยู่สักพักแล้วก็รีบพุ่งไปหาเด็กน้อยของผมทันทีก่อนจะย่อตัวลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกับแบม

                "อาบน้ำคนเดียวได้แน่หรอแบม พี่ว่ารอบหน้าให้พี่เข้าไปด้วยดีกว่า"

                "ไม่เป็นไรฮะ แบมโตแล้วนะฮะ"

                "แต่ฝักบัวมันสูงนะ แบมจะเอื้อมถึงหรอ.."

                "พี่แบคเป็นคนถอดฝักบัววางบนพื้นให้แบมเองนะฮะ" แบมแบมพูดพลางทำตากลมแป๋วมองมาที่ผมอย่างใสซื่อ คือเอาจริงๆต่อให้ผมเอาทุกอย่างมาวางบนพื้น เซ็ททุกอย่างให้เหมาะกับห้องน้ำที่เด็ก 5 ขวบมาให้แล้วแต่ผมก็ระแวงอยู่ดีแหละ แบมแค่ 5 ขวบเองนะ เด็ก 5 ขวบยังไม่สมควรที่จะอาบน้ำเองเลยนะ!!!

                "แบมสระผมด้วยหรอ? มานี่มาเดี๋ยวพี่เช็ดผมให้ดีกว่า"

                ผมพูดพลางมองผมสีดำขลับที่ตอนที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ รวมถึงปอยชมพูอันน่ารักของแบมแบมด้วย แบมแบมเอื้อมมือมากุมมือผมด้วยความเคยชินและเดินเตาะแตะเคียงข้างผมอย่างน่ารัก ผมพาแบมแบมไปยังห้องนอนของผมซึ่งตอนนี้กลายเป็นห้องนอนแบมแบมไปแล้วด้วยก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาและลงนั่งบนพื้นห้องนอนและเรียกให้เด็กน้อยตัวลงมานั่งบนตักผม

                "มานั่งนี่สิครับ"

                "ฮะ"

                แบมแบมรับคำก่อนเดินเตาะแตะมานั่งปุ๊กบนตักผมก่อนเงยหน้าด้วยดวงตากลมแป๋วจ้องผม ผมคลี่ยิ้มบางๆอย่างมีความสุขก่อนค่อยๆวางผ้าลงบนตัวคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนและขยี้เบาๆบนผมคนตัวเล็ก ผมไม่รู้ว่าแบมแบมจะทำหน้ายังไงตอนเช็ดผมแต่หัวของคนตัวเล็กขยับไปมาตลอด หากเป็นเด็กคนอื่นผมคนตะโกนด่าแวดไปแล้วแต่พอเป็นแบมปุ๊บผมยินดีที่จะนั่งเช็ดให้ทั้งวันเลยแหละ

                แบมแบมคือคนพิเศษของผม...ผมจึงพร้อมทำทุกอย่างให้แบม

                "พี่แบคฮะ"

                "หืม"

                "วันนี้อ่างเรื่องหนูกน้อยหมวดแดงให้แบมฟังหน่อยนะฮะ"

                "ได้สิครับ"

                ผมคลี่ยิ้มขำกับภาษาเกาหลีเปร่งๆของแบมแบมก่อนจะเช็ดผมให้อีกคนต่อ แบมแบมเป็นเด็กไทยที่เกิดที่ไทยแต่มาเติบโตที่เกาหลีครับ แต่ถึงอย่างนั้นภาษาเกาหลีของแบมก็ยังไม่แข็งแรงเท่าไหร่ ภาษาไทยก็เริ่มจะอ่อนแอตามแล้วด้วย แม่ผมให้ผมสอนภาษาเกาหลีแบมทุกวันเท่าที่จะสอนได้ ก่อนนอนผมก็พยายามเอาหนังสือนิทานมาเปิดให้แบมดูตัวอักษรไปด้วยแม้คนตัวเล็กจะมองแต่ภาพก็ตามอะนะ

                หลังจากผมเช็ดผมแบมจะแห้งแล้วผมก็เอื้อมไปหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าให้คนตัวเล็กต่อ แบมแบมนั่งตาแป๋วยังไม่เบื่อ นิ้วกลมเอื้อมมาหมุนขนหน้าแข้งผมเล่นอย่างสนุกสนานแต่ผมก็ไม่ว่าอะไรแม้แบมจะถอนขนหน้าแข้งผมไปประมาณ 4 - 5 เส้นแล้วก็ตาม ลมร้อนออกมาจากไดร์เป่าใส่ศีรษะคนตัวเล็กจนแบมแบมสะดวกเฮือกขึ้นมา

                "ร้อนอ่ะ"

                "อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวผมก็แห้งแล้ว"

                "ฮะ"

                แบมแบมรับคำอย่างว่าง่ายก่อนนั่งนิ่งๆให้ผมจัดการต่อไป หลังจากนั้นไม่นานผมของแบมก็แห้งสนิททำให้ผมปล่อยตัวแบมเป็นอิสระในขณะที่ผมเก็บผ้าเช็ดตัวและไดร์เข้าที่ แบมวิ่งเข้าไปในห้องเสื้อบ้านผมก่อนผมจะได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากในห้องทำให้ผมละความสนใจจากการเก็บของไปในห้องเสื้อนั้น

                "แบมครับ ทำอะไรเอ่ย"

                "เลือกเฉื้อผ้าฮะ"

                "เดี๋ยวพี่แบคเลือกให้ดีกว่า"

                "แบมโตแล้วนะพี่แบค"

                คนตัวเล็กเบะปากคว่ำลงอย่างน่ารักเมื่อผมพยายามเข้าไปช่วยทำให้ผมต้องถอยห่างอย่างช่วยไม่ได้ ผมยืนมองคนตัวเล็กถล่มห้องเสื้อผมอย่างเพลิดเพลินจนในที่สุดคนตัวเล็กก็ได้ชุดที่ต้องการซึ่งก็คือ..

                ชุดกระต่าย?

                เดี๋ยวนะ ตอนแม่ส่งชุดแบมทั้งหมดให้ผมมันไม่มีชุดนี้นี่ =__=

                "มันใส่ยังไงหรอฮะ"

                แบมแบมถามด้วยความฉงนเพราะชุดที่แบมถือเป็นชุดฮู้ดแบบต้องสวมทั้งตัว ผมขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวเล็กและปลดกระดุมด้านหน้าฮู้ดกระต่ายก่อนแหวกเสื้อให้คนตัวเล็กใส่ชุดเข้าไปได้ง่ายๆ แบมแบมก้าวเท้าข้างนึงเข้าไปในชุดกระต่ายก่อนวางอุ้งมือเล็กลงบนแขนผมเหมือนหาที่พักพิง ผมเหลือบมองอุ้งมือเล็กที่เกาะแขนผมแน่นในขณะที่ขาอีกข้างกำลังใส่เข้ามาในชุดฮู้ด

                ผมดีใจที่อย่างน้อยผมก็เป็นที่พักพิงให้คนตัวเล็กได้...แม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กๆก็ตาม

                หลังจากจัดการใส่ชุดให้แบมแบมเรียบร้อยคนตัวเล็กกับผมก็เดินออกมาจากห้องแต่งตัวและพากันไปที่เตียงนอน ผมอุ้มแบมขึ้นไปบนเตียงก่อนจัดการคลุมผ้าห่มให้อีกคนอย่างทนุถนอม แบมแบมขยับเข้ามาใกล้ผมโดยอัตโนมัติเมื่อผมหยิบนิทานขึ้นมาพลางเปิดอ่านให้อีกฝ่าย

               

                ผมวาดแขนไปวางไว้ด้านหลังคนตัวเล็กและโอบให้คนตัวเล็กเข้ามาใกล้มาขึ้นเพราะแบมพยายามชะเง้อหน้ามองตัวอักษรบนนิทานที่ผมอ่านแต่มองไม่เห็นสักทีผมเลยจำต้องทำแบบนั้น...จริงๆก็ไม่ได้จำใจทำหรอก เต็มใจเสียด้วยซ้ำ

                เรื่องลวนลามแบมผมไม่แพ้แฟนบอยคนอื่นหรอกนะครับ ขอบอก

                "พี่แบคฮะ หมาป่าจะกินหนูกน้อยหมวดแดงได้ไหมอ่ะ"

                "หนูน้อยหมวกแดงครับแบม"

                "หนวดน้อย?"

                "หนูน้อยครับ"

                "หนูน้อยหมวกแดง"

                "เก่งมาก"

                ผมคลี่ยิ้มพลางวางมือลงบนกลุ่มผมนิ่มของแบมจนคนตัวเล็กคลี่ยิ้มกว้าง เด็กคือสิ่งมีชีวิตที่จะมีความสุขเมื่อได้รับคำชม ผมรู้เรื่องนี้ดีแต่กับเด็กคนอื่นผมถนัดด่ามากกว่าชมแต่กับแบมผมถนัดชมมากกว่าด่าครับ

                ฟี่...

                "หืม"

                ผมหันไปมองคนตัวเล็กที่หลับปุ๋ยคาแขนผมไปแล้ว อีกนิดเดียวก็ถึงตอนไคล์แม๊กซ์แล้วแท้ๆ ผมค่อยๆขยับแขนออกจากแบมแบมและจะจัดศีรษะทุยให้วางลงบนหมอนอย่างสวยงามแต่แบมกลับเกาะกุมเสื้อผมไว้แน่นและเอาหน้าซุกเข้ากับแผงอกผมทันที

                คิดว่าผมเป็นหมอนข้างไปแล้วสินะ

                ผมคลี่ยิ้มบางๆก่อนดึงคนตัวเล็กให้เข้ามาในอ้อมกอดมากกว่าเดิมก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้แบมและบรรจุจูบหน้าผากคนตัวเล็กอย่างอ่อนโยน

                "ฝันดีครับ ตัวเล็ก"

               

                "แบมแบม เอาคุ้กกี้ของเราไปสิ เราให้"

                ผมนั่งเท้าคางมองไอ้เด็กฮ่องกงที่ยืนคุกกี้ในจานตัวให้กับเด็กน้อยของผม แบมได้แต่ยิ้มขอบคุณก่อนรับคุกกี้มาและเดินเตาะแตะมาทางผม คนตัวเล็กทำตากลมแป๋วใส่ผมอีกครั้ง

                ผมเคยบอกไหมว่าผมแพ้ตากลมๆของแบมมากๆ

                "ป้อนแบมหน่อยนะฮะ"

                "ได้สิครับ"

                ผมคลี่ยิ้มพลางอุ้มแบมขึ้นมานั่งบนตักก่อนหักคุกกี้เป็นชิ้นพอดีคำและป้อนเข้าปากคนตัวเล็กโดยไม่ลืมที่จะยักคิ้วกวนทีนไอ้เด็กฮ่องกงไปหนึ่งที ขอบคุณมากนะที่ให้โมเม้นฉัน หึหึหึ ไอ้เด็กฮ่องกงมองผมตาขวางก่อนลุกพรึบออกจากห้องไปทันทีทำให้ผมหัวเราะเบาๆอย่างอารมณ์ดี

                "พี่แบคหัวเราะอะไรหรอฮะ"

                "หืม..อ๋อเปล่าครับ"

                "คนขี้แกล้ง (' ')"

                "หืม"

                "เปล่าฮะ"

                คนตัวเล็กส่ายหัวทุยเล็กน้อยก่อนอ้อนเอาขนมจากผมต่อ ผมละความสนใจจากประโยคเมื่อครู่ไปป้อนขนมคนตัวเล็กต่อ หลังจากกินขนมเสร็จผมก็พาคนตัวเล็กออกไปที่สวนก่อนนั่งมองคนตัวเล็กเล่นกับเพื่อนๆคนอื่น แบมแบมโยนลูกบอลกับไอ้เด็กมกโพอย่างสนุกสนาน ถ้าเป็นผมสมัยก่อนคงเบื่อและแอบหยิบเกมส์มาเล่นแล้วแต่ผมตอนนี้แค่มองแบมผมก็เพลินจนลืมเวลาแล้วแหละ

                "แบม เราขอเล่นด้วยสิ"

                "ได้สิ มัคมัค"

                ไอ้เด็กแอลเอมาร่วมวงกับเขาด้วยก่อนเล่นโยนบอลกับแบมอย่างสนุก แบมโยนบอลให้ไอ้เด็กแอลเอ ไอ้เด็กแอลเอก็โยนคืนให้แบม แบมโยนบอลให้ไอ้เด็กมกโพ ไอ้เด็กแอลเอก็วิ่งไปผลักไอ้เด็กมกโพแล้วเอาบอลไปโยนเล่นกับแบมสองคนจนไอ้เด็กมกโพเริ่มเบะปากคว่ำลงอย่างหงุดหงิดและเดินหนีไปหาเด็กลีดเดอร์กลุ่ม

                "ปมปม มัคมัคแกล้งเค้าอ่ะ!!"

                "โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ"

                เด็กก็คือเด็ก -__-

                "มัคมัค เมื่อวานมัคมัคสัญญาว่าจะเล่นทรายกับเรานะ" ผมมองไอ้เด็กร่างยักษ์ที่เดินเข้าไปหาไอ้เด็กแอลเอก่อนคว้าแขนและลากออกไปทันทีโดยไม่สนว่าไอ้เด็กแอลเอนั้นจะชอบหรือไม่ หลังจากไอ้เด็กแอลเอโดนลากหลบมุมไปก็เหลือเพียงแบมคนเดียว ผมก็เตรียมจะลุกไปเล่นกับตัวเล็กของผมแล้วแหละ...

                แต่ลืมไปว่าคนที่เต๊าะแบมบนโลกนี้ยังมี...ไอ้เด็กปูซานอยู่

                "แบมแบมวันนี้เรามีเกมส์มาให้เล่นด้วย"

                "เกมส์อะไรหรอ?"

                "พ่อแม่ลูก"

                เกมส์บ้าอะไรฟร่ะ ไม่น่าสนุกอย่างแรง!!

                "น่าสนุกอ่ะ เล่นยังไงหรอ"

                แบมมมมมมมมมมม เกมส์นั้นมันน่าสนุกตรงไหนคร้าบบบ พี่แบคไม่เข้าใจ

                "ก็เล่นแบบสวมบทบาทอ่ะ เดี๋ยวเราเล่นเป็นพ่อให้แล้วแบมเล่นเป็นแม่ละกันเนอะ"

                "เอ๋ แล้วใครจะเป็นลูกอ่ะ?"

                แค่ได้ยินประโยคคำถามแบบนั้นออกไปไอ้เด็กปูซานก็หน้าเอ๋อทันที แหมตอนคิดเกมส์คิดแค่จะเต๊าะแบมอะดิ ไอ้เด็กลามก ไอ้เด็กหื่น ไอ้เด็กสิบแปดบวกเอ้ยยยย

                "แจแจไง แจแจเป็นลูกของเรา"

                หลังจากพูดจบไอ้เด็กปูซานก็วิ่งไปหาไอ้เด็กมกโพและลากพรืดมารวมกลุ่มด้วยปล่อยให้ไอ้เด็กลีดเดอร์แก๊งค์ยืนเอ๋ออยู่คนเดียวสักพักก็วิ่งตามแจแจมา ผมสังเกตมานานแล้วว่าไอ้เด็กนั้นโคตรติดไอ้เด็กมกโพเลย ติดประหนึ่งผมกับแบมแบมอ่ะ

                "เล่นอะไรกันนะ เราเล่นด้วย"

                "แล้วปมปมจะเล่นเป็นอะไรดีอ่ะ"

                แบมแบมถามขึ้นพลางมองไอ้เด็กปูซานอย่างขอความคิดเห็น ไอ้เด็กปูซานนิ่งไปสักพักก่อนหันไปหาปมปม(ยอมเรียกชื่อมันก็ได้ เรียกว่าลีดเดอร์แก๊งค์มันยาวกว่า)

                "ปมปมเล่นเป็นลูกเขยพวกเราดิ"

                "ห้ะ" นั้นไม่ใช่คำอุทานของไอ้เด็กมีปม(?)แต่เป็นคำอุทานของผมต่างหาก ทำไมเด็กสมัยนี้เล่นอะไรแก่แดดจังว่ะ มีพ่อแม่ลูกดูซอร์ฟแล้วนะ ตอนนี้ลูกมีสามีแล้วด้วยครัช ผมนี่อึ้งเลยนะเนี่ย

                "ตามนั้นแหละ เริ่มเล่นกันเถอะ"

                ไอ้เด็กปูซานตัดบทก่อนเอื้อมไปคว้ามือแบมแบมลากไปบริเวณที่ไอ้เด็กปูซานกั้นไว้และมโนว่าเป็นบ้านของมันกับแบม

                "ผมไปทำงานก่อนนะครับ ที่รัก"

                "ไปดีมาดีนะฮับ(?)" แบมแบมโบกมือให้กับไอ้เด็กปูซานแต่ดูเหมือนไอ้เด็กนั้นจะยืนรออะไรสักอย่างอยู่

                "คุณลืมอะไรหรือเปล่าครับ"

                "ลืมอะไรหรอฮับ(?)"

                "วันนี้คุณแปลกๆนะครับ ปกติคุณต้องลงท้ายประโยคว่า 'คะ' สิ"

                "ลงว่า 'ฮับ' มันแนวดีฮับ"

                "ตามใจคุณละกัน"

                "แม่ฮะ พ่อฮะ วันนี้ผมขอไปเที่ยวกับแฟนผมนะฮะ" ไอ้เด็กมกโพโผล่มาพร้อมด้วยน้ำเสียงแหลมปรี๊ดของมัน ผมว่าการเล่นบทบาทสมมุติเรื่องนี้มันเริ่มออกทะเลไปไกลมากแล้วแหละ

                "ผมขอพาลูกสาวคุณพ่อกับคุณแม่ไปเที่ยวนะครับ"

                "เออๆ ดูแลดีๆละ" ไอ้เด็กปูซานพูดพลางตบบ่าปุปุและรีบให้ไอ้เด็กมีปม(เค้าชื่อปมปมเว้ย)กับไอ้เด็กมกโพออกจากเฟรมโดยเร็วที่สุดก่อนหันกลับมาสนใจแบมแบมที่ยืนตากลมมองไอ้เด็กปูซานอยู่

                "คุณลืมหอมแก้มส่งผมนะ"

                "จริงด้วยฮับ"

                เดี๋ยวนะ ไอ้เด็กปูซานพูดว่าอะไรนะ!!!!!!!

                "หอมแก้มเร็วๆเลย ผมจะงอนคุณแล้วนะ"

                "อย่างอนนะฮับ หอมเดี๋ยวนี้แหละฮะ" หลังจากพูดจบแบมแบมก่อนโน้มหน้าไปหอมแก้มไอ้เด็กปูซานหนึ่งทีเล่นเอาภายในใจผมเดือดปุ๊ดๆอยากจะเดินไปยกเท้าถีบไอ้เด็กเวรนั้น โธ่เว้ย ไอ้เด็กเวรนี่ฉลาดชะมัด เอาเกมส์มาบังหน้าเพื่อสิ่งนี้หรอเนี่ย แล้วแบมนี่ยอมง่ายไปป่ะ แค่เค้าบอกให้หอมไม่จำเป็นว่าเราต้องหอมนะเว้ย!!

                ผมลุกขึ้นและหันหลังเดินออกจากสนามหญ้าไปทันทีโดยไม่สนใจจะดูแบมอีกต่อไปแล้ว

                งอนครับ งานนี้บยอน แบคฮยอนงอนครับ!!

               

                "งอนอะไรน้องหรือเปล่าลูก?"

                แม่ผมถามขึ้นหลังจากที่อาบน้ำเจ้าตัวเล็กเสร็จแล้วปล่อยให้เจ้าตัวเล็กแต่งตัวเองอยู่ในห้อง ผมนอนนิ่งไม่พูดอะไรได้แต่จิ้มเกมส์ในมือถืออย่างหงุดหงิด สตอรี่เกมส์อะไรผมไม่รู้หรอก จิ้มๆกดไปงั้นแต่ใจผมลอยไปอยู่ที่ห้องน้ำตลอดเวลา ผมกลัวแบมลื่น ผมกลัวแบมเป็นอะไรแต่ตอนนี้งอนอยู่ไงเลยทำเป็นไม่สนใจ

                "ป่าวนี่"

                "แล้วทำไมไม่คุยกับน้องเลยละ"

                "ผมไม่มีอะไรจะคุยนี่"

                "ตาแบค"

                "อะไรแม่"

                "เด็กไม่เหมือนผู้ใหญ่นะ งอนเค้าเรื่องอะไรเค้าไม่สามารถรู้เองได้หรอกนะ"

                "..."

                "แบมเค้าเป็นคนแคร์ความรู้สึกคนอื่นนะ แบคทำอย่างงี้แบมเค้าคิดมากรู้ไหม?" แม่ผมพูดทิ้งท้ายก่อนหันหลังขวับและเดินออกจากห้องไปทันทีปล่อยให้ผมนอนนิ่งอยู่ในห้อง ผมโยนมือถือตัวเองไปให้ไกลมือที่สุดพลางทิ้งตัวลงนอนหงายมองเพดาน

                เฮ้ออออออออ ทำไมผมต้องรู้สึกผิดว่ะ!

                ผมเป็นคนงอนอยู่ไม่ใช่เอ่อว่ะ!!

                แกร๊ก

                "อะไรอีกละ..มะ...แบม"

                ผมต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนที่เข้ามาในห้องกลายเป็นแบมแทนแม่ คนตัวเล็กในชุดฮุ้ดสีแดงคลุมตัวไว้กับชุดกระโปรงสีครีมด้านในเหมือนชุดหน้าปกหนูน้อยหมวกแดงไม่มีผิด แบมเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหวั่นๆเหมือนกลัวผมจะโกรธเขา คนตัวเล็กขยับตัวมาใกล้ผมพลางเอาอุ้งมือเล็กๆของแบมมาวางลงบนมือผมเบาๆ

                "พี่แบคโกรธอะไรแบม"

                "..."

                คือตอนนี้สาบานว่าไม่ได้โกรธนะ อึ้งชุดอยู่

                "พี่แบคจะไม่พูดกับแบมจริงๆหรอ"

                แบมพูดพลางมองหน้าผมด้วยนิ่ง ผมแอบเห็นน้ำตาระรื้นขึ้นมาบนขอบตาคนตัวเล็กทำเอาทำนบและกำแพงทั้งหลายที่ผมกั้นขึ้นพลังคลืนลงมาทันที ผมเอื้อมมือไปคว้าคนตัวเล็กไว้ก่อนดึงเข้าให้เขาเข้ามาในอ้อมกอดของผมก่อนลูบหลังแบมเหมือนปลอบประโลม

                "พี่ขอโทษ พี่หายโกรธแบมแล้วนะครับ"

                "แล้วพี่แบคโกรธอะไรแบม"

                "..."

                อายว่ะ จะให้บอกเด็กว่างอนที่เห็นคนอื่นหอมแก้ม...

                "พี่แบคจะไม่บอกแบมจริงๆหรอ"

                "พี่...ไม่ชอบให้ใครมาหอมแก้มแบม"

                ผมพูดพลางเฉมองไปทางอื่นอย่างเขินๆ มือที่เคยสวมกอดถูกยกขึ้นมาเกาต้นคอด้วยความรู้สึกประหม่าไปหมด ผมไม่รู้หรอกว่าแบมจะรู้สึกยังไง จะขำไหมที่ผมงอนกับเรื่องเล็กน้อยมากทั้งๆที่เขาเอาไปนอนเครียดเป็นตุเป็นตะเลย..

                "งั้นต่อไปนี้แบมจะหอมแก้มแต่พี่แบคนะ"

                หืม?

                จุฟ

                แบมแบมเขย่งปลายเท้าขึ้นมาหอมแก้มของผมก่อนจะคลี่ยิ้มอย่างน่ารัก ส่วนผมนะหรอ...อึ้งแด๊กไปแล้วครับ เด็กน้อยตรงหน้าผมนี่โคตรน่ารักเลยว่ะ...น่ารักแบบ...ใครเจอต้องรักต้องหลงอ่ะ

                "ห้ามผิดคำพูดนะครับ ต่อไปนี้ห้ามใครหอมแก้มอีกแล้ว เข้าใจไหม :)"