[OS] BAMBAM ADDICT - BAEKBAM

Story : BAMBAM ADDICT

Genre : OS

Couple : BAEKHYUN x BAMBAM

Rate : PG

Hashtag : #พี่แบคฮะ

Note : ออกตัวไว้ก่อนว่าเราเป็นอากาเซแต่ไม่ได้เป็น exo-l นะ คือถ้านิสัยสมาชิกคนไหนไม่เหมือนอย่าว่าเรานะ เรารู้จัก EXO ได้เพราะผ่านหน้าเราบน TL ทวิตบ้าง ไปอ่านฟิคบางเรื่องบ้าง(ส่วนใหญ่อ่านแบคโด้เพราะชอบแบคเมะ 555) ชอบคู่แบคแบมมาจากรายการ Mcountdown โมเม้นที่พี่แบคเรียกให้แบมกลับมาสนใจทีม แล้วพอแบมหันมาพี่แบคหลบตาน้องแล้วยิ้มนิดๆมันดูแบบมุ้งมิ้ง ออร่าสีชมพูตลบอบอวนไปทั่ว พล็อตฟิคเรื่องนี้เกิดจากอยากแต่งแบมแบมเป็นเด็กน้อยเลยเอาแบคมาเป็นพี่เลี้ยงเด็กซะเลย 555555555

ฟิคเรื่องนี้หาสาระไม่ได้/จบ. 55555555

ผมไม่ชอบเด็ก..

จะเรียกว่าเกลียดเลยก็ได้...

แต่ว่า...

                "พี่แบคมาทำอะไรตรงนี้คนเดียวหรอฮะ"

                เสียงเจี้ยวแจ้วของไอ้เด็กเวรคนไหนซักคนดังมาจากด้านหลังผม เสียงฝีเท้าของไอ้เด็กนั้นเริ่มเดินมาใกล้ผมทำให้ผมจำต้องละสายตาจากหน้าจอมือถือไปมองมันด้วยสายตาหงุดหงิด นึกว่าไอ้เด็กคนไหนที่แท้ก็โด คยองซูลูกรักคุณแม่นี่เอง

                อย่าเข้าใจผิด ผมไม่ใช่พี่ชายไอ้เด็กนี่

                ผมเป็นแค่คนที่ต้องดูแลไอ้เด็กนี่เท่านั้น

                "ไปไกลๆเลยคยองซู พี่ไม่ว่าง"

                แม้ในใจผมอยากจะตะโกนตะคอกมันแค่ไหนแต่ผมก็ทำได้แค่ส่งสายตารำคาญก่อนเอ่ยไล่ให้ซอฟที่สุด ขืนมันร้องไห้แล้ววิ่งไปฟ้องแม่ผมขึ้นผมผมมีหวังถูกหักค่าขนมและขังอยู่ในห้องทั้งวันแน่ ใครจะยอมให้เป็นอย่างนั้นกันว่ะ!

                "พี่แบคไม่เหงาหรอครับ เดี๋ยวน้องคยองซูมานั่งเป็นเพื่อนดีกว่า"

                เหตุผลหนึ่งที่ผมเกลียดเด็กก็คือ...เด็กมันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง!!!

                ผมหรี่ตามองไอ้เด็กคยองซูที่เดินเต๊าะแตะมาใกล้ผมก่อนทิ้งตัวลงนั่ง ถ้าคนอื่นคงกรีดร้องด้วยความหลงไหลว่าทำไมน้องคยองซูถึงน่ารักขนาดนี้ละลูกบลาๆ แต่สำหรับผมคือผมรำคาญครับ ผมเกลียดเด็กทุกคนไม่ใช่แค่คยองซูหรอก ผมพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆก่อนหันกลับไปสนใจมือถือตัวเองต่อแต่...

                "เวรเอ้ยยยยยยยยยย!!!!"

               

                หน้าจอผมมีตัวอักษรสีแดงขึ้นมาว่า 'GAME OVER' คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่ามันคืออะไร อีกนิดเดียวผมจะทำแต้มเสมอไอ้ชานได้แล้วแท้ๆเลย เพราะไอ้เด็กเวรนั้นมากวนผมแท้ๆ ผมเหล่อมองไอ้เด็กตัวเปี๊ยกที่นั่งเล่นของเล่นข้างๆผมก่อนคิดหาวิธีแก้แค้นในใจ

                แกกล้ามากที่บังอาจมันกวนท่านแบคฮยอนในเวลาสำคัญอย่างนี้!!!

                แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

                เสียงคยองซูแหกปากดังลั่นมาจากห้องที่ผมเคยอยู่ในขณะที่แม้ผมพยายามปลอบเด็กน้อยคนนั้นสุดฤทธิ์ ผมรีบชิ่งมาที่สวนหลังบ้านมาได้ซักพักแล้วไม่งั้นมีหวังโดนแม่ด่าหูชาแน่นอน ผมก็ไม่ได้ทำอะไรได้เด็กนั้นมากหรอกนะ...ก็แค่หยิบของเล่นตัวโปรดของไอ้เด็กนั้นมาแล้วใช้กรรไกรตัดแขน ตัดขาทีละส่วนและกระชากนุ่นออกมาต่อหน้าต่อตาไอ้เด็กนั้นก็เท่านั้นเอง

                ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ :)

                บ้านผมไม่ใช่เนสเซอรี่หรืออะไรทำนองนั้นหรอกครับ แต่เรื่องทั้งหมดมันเกิดเพราะแม่ผม แม่ผมท่านเป็นคนรักเด็กมาก(เติมก.ไก่อีกล้านตัว) ช่วงวันหยุดยาวๆหรือช่วงปิดเทอมแม่จะให้เด็กๆในหมู่บ้านที่พ่อแม่ไม่มีเวลาดูแลลูกมาอยู่บ้านของผมแล้วตอนเย็นค่อยมารับกลับบ้าน

                เพราะงี้ผมเลยโคตรเกลียดช่วงปิดเทอมเลยไง!

                "ตาแบค! ตาแบคอยู่ไหน!!"

               

                ทันทีที่เสียงกังวาลของแม่ผมดังขึ้นผมก็รีบวิ่งจากมุมเดิมที่ผมนั่งไปหลบหลังพุ่มไม้ในสวนทันที แม่ของผมอุ้มไอ้เด็กคยองซูออกมาพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ สายตาแม่ผมนี่แทบจะฉีกผมเป็นชิ้นๆอยู่แล้ว..บางทีพี่แบคก็คิดนะว่าแม่รักไอ้เด็กเวรนั้นมากกว่าผมซะอีก

                หลังจากยืนฮึดฮัดอยู่พักนึงแม่ก็หันหลังกลับเข้าบ้านไปโดยยังปลอบไอ้เด็กในมืออย่างอ่อนโยน ที่กับผมแม่เคยอ่อนโยนอย่างงี้ไหม มีแต่ดุ กักบริเวณ ตัดค่าขนม นี่ถ้าไล่ออกจากบ้านได้คงทำไปแล้วสินะ แบคขอแซดแป๊บ T^T

                ครอก...ฟี่...

                เสียงอะไรว่ะ?

                ครอก...ฟี่...ฟี่...ฟี่

                ฟี่มาหลายรอบเชียว เสียงคนหลับนี่เอง ว่าแต่ใครมาหลับแถวนี้ว่ะ

                ครอก...ฟี่...ฟี่...ฟี่...ฟี่...ฟี่...ฟี่

                ผมหันไปตามต้นเสียงก่อนพบเด็กคนหนึ่งนอนแหมะอยู่บนพื้นหญ้า ผมพิจารณาหน้าไอ้เด็กตัวเปี๊ยกที่มาแอบหลับหลังพุ่มไม้เงียบๆ ผิวสีออกแทนๆไม่ขาวมากแต่ก็ไม่ดำเกินไป รู้สึกจะเรียกว่าผิวสีน้ำผึ้งสินะ.. โครงหน้าที่ดูกลมเพราะยังเด็กอยู่ผสมกับแก้มกลมกลึงทำให้เด็กนี่ดูหน้าหวานและน่ารักสุดๆไปเลย

                เดี๋ยวนะ...ผมพึ่งชมไอ้เด็กนี่ว่าน่ารักหรอ?

                ผมขยี้หัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดก่อนกวาดตามองไปรอบๆ อากาศในฤดูนี้ใช่ว่าจะอุ่นซะที่ไหน ตอนนี้ก็ฤดูใบไม้ร่วงใกล้จะหนาวแล้ว อากาศตอนนี้ก็เริ่มใกล้เลขหลักเดียวเข้ามาทุกทีแต่ไอ้เด็กนี่กลับมานอนท้าลมหนาวอยู่ที่บ้านผมเนี่ยนะ ถ้าปอดบวมขึ้นมาแม่ผมไม่โดนพ่อแม่ของไอ้เด็กนี่ด่าเปิงเลยหรอว่ะ!

                ผมตัดสินใจถอดแจ็คเก็ตของตัวเองไปคลุมทับไอ้เด็กนี่ก่อนจะลุกขึ้นและเดินหนีไป แค่เสื้อคงอุ่นพอที่จะทำให้ไม่เป็นหวัดแล้วละมั้ง

                แล้วทำไมผมต้องห่วงไอ้เด็กนั้นด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจเล๊ยยยยยยยยยยยย

                หลังจากที่ผมแอบหนีไปเที่ยวมาทั้งวันแล้วค่อยกลับมาที่บ้านตอนเกือบค่ำ ผมแง้มประตูบ้านเข้ามาเมื่อเห็นว่าไอ้พวกเด็กตัวแสบกลับบ้านไปหมดแล้ว ผมค่อยๆย่องเข้าไปในบ้านให้เงียบที่สุด ถ้าคุณนายบยอนมาเจอตอนนี้โดนด่าหูชาถึงพรุ่งนี้เช้าแน่ คดีไอ้เด็กคยองซูผมยังไม่ได้รับโทษเลยด้วยซ้ำ

                จริงๆผมไม่ผิดนะ

                ทำไมทุกคนมองหน้าผมแบบนั้นอ่ะ -_-?

                "กลับมาแล้วหรอ"

                ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยินเสียงแม่แท้ๆผมดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหมุนตัวขวับมาพลางคลี่ยิ้มประจบแม่ตัวเองทันที หวังว่าท่านแม่จะลืมคดีที่ผมทำกับไอ้เด็กคยองซูนั้นแล้วนะ

                "กลับมาแล้วคร้าบบบ มีอะไรให้ผมกินไหม หิ๊วหิว"

                "ตามมาสิ อยู่ในครัวอ่ะ"

                โอ๊ะ ท่าทางแม่จะลืมเรื่องที่ผมทำกับไอ้เด็กเวรนั้นแล้วแหละ ลัคกี้

                "ป่ะกับเถอะน้องแบม พาพี่แบคไปหาอะไรกินกันเนอะ"

                เดี๋ยวนะ..งูอะไร?

                ผมก้มไปมองตรงขาของแม่ก็เห็นเจ้าเด็กน้อยแก้มกลมที่เกาะอยู่หลังชายกระโปรงแม่ผม รู้สึกไอ้เด็กนี่จะเป็นคนที่ไปแอบงีบในสวนเมื่อเย็นนี่หว่า แล้วทำไมยังไม่กลับบ้านอีกละเนี่ย? ผมสังเกตเห็นแจ็คเกตของผมอยู่ที่มืออีกข้างของไอ้เด็กนี่โดยไอ้เด็กนี้กอดแจ็คเก็ตแนบกับตัวราวกับของรักของหวง

                "แจ็คเก็ตนั้น..."

                "แกเป็นคนคลุมให้น้องเองไม่ใช่หรือไง?"

                "แม่รู้ได้ไง"

                "น้องแบมบอกแม่ไง"

                ผมขมวดคิ้วเป็นปมมองไอ้เด็กตัวเล็กที่มีเรือนผมดำขลับแต่ด้านหน้ากลับย้อมสีชมพูไว้กระจุกนึง ไอ้เด็กปอยชมพูช้อนตากลมดิ๊กขึ้นมามองตาผมก่อนยกมือขึ้นมาประกบกันก่อนจะไหว้ผมงามๆหนึ่งที

                ไหว้?

                "ขอบคุงมากฮับ พี่แบค"

                "แม่ ทำไมเด็กนี่ยังไม่กลับบ้านอีกอ่ะ?"

                "แม่ของแบมแบมมาฝากเราดูแลประมาณอาทิตย์นึงอ่ะ ครอบครัวเขาต้องเดินทางกลับไปคุยธุรกิจที่ไทยบ้านเกิดของเขาแต่ไม่สะดวกที่จะพาแบมไปด้วย"

                "บ้านเราไม่ใช่เนสเซอรี่นะ..."

                ผมโวยทันที แค่มีเด็กอยู่ด้วยกันตอนกลางวันผมก็แทบบ้าแล้ว นี่จะมาอยู่ด้วยกันทุกวันทุกคืนอีก ผมไม่ยอมแน่ ไม่มีวันยอมด้วย!! ผมก็อยากพูดแบบนั้นหรอกนะแต่พอสบเข้าไปในดวงตากลมของอีกฝ่ายที่แฝงความใส่ซื่อ น่ารัก น่าทนุถนอมทำให้ผมรีบงับปากตัวเองลงทันที

                ทำไมผมรู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักจังว่ะ T//////T

                "เดี๋ยวแม่ต้องไปเก็บข้าวของและล้างจาน แม่วานแบคช่วยอาบน้ำให้น้องแบมหน่อยสิ?"

                "ไม่มี..."

                ปิ๊ง ปิ๊ง

                เอาอีกแล้ว พอสบเข้ากับดวงตากลมของไอ้เด็กนี่ผมก็ต้องเงียบปากลงทันที ออร่าความน่ารักมันตลบอบอวนไปหมด น่ารักกว่าในหนังสือโป๊ะที่ไอ้ชานเอามาให้ดู น่ารักกว่าไอดอลเกาหลีเป็นไหนๆ

                แบคฮยอนอยากจิบ้าตาย //////////

                "อย่าลืมว่าเราติดค้างคดีน้องคยองซูอยู่นะ"

                "อาบก็ได้.."

                ผมพ่นลมหายใจพรืดก่อนจำใจรับคำแม่ตัวเองไปทำให้แม่ผมยิ้มร่าอย่างมีความสุขและดันหลังแบมแบมให้เดินมาหาผมทันที ผมเดินนำไปยังห้องน้ำ ระหว่างทางที่เดินไปฝ่ามือเล็กๆค่อยสอดเข้ามาในฝ่ามือผมทำให้ผมต้องหันไปมอง แบมแบมกำนิ้วก้อยของผมไว้ก่อนเงยหน้าขึ้นมามองผม ริมฝีปากอวบอิ่มนั่งคลี่ยิ้มออกมาอย่างร่าเริง

                น่าสัมผัสชะมัด

                ริมฝีปากอะไรอวบขนาดนั้น แล้วแก้มนั้นอีก...กลมจนน่าฟัด

                เห้ย! ตรูคิดอะไรอยู่ว่ะเนี่ย

                ผมสะบัดหัวไล่ความรู้สึกบ้าๆในหัวทิ้งและเดินไปที่ห้องน้ำ ผมว่าผมต้องป่วยแน่ๆ ผมอยากจูบกับเด็กเนี่ยนะ ที่สำคัญมันเป็นเด็กผู้ชายด้วย แบคจะบ้าตาย มันต้องเป็นเพราะ...เพราะอะไรว่ะ แถไม่ถูกเลยเนี่ย TOT

                ในหัวผมก็เถียงกับตัวเองไป มือผมก็ถอดเสื้อให้แบมแบมทีละชิ้นไปด้วย เด็กน้อยยกแขนขึ้นจนสุดเพื่อให้ผมถอดเสื้อได้ถนัด ใบหน้าของผมกับแบมห่างกันไม่ถึงคืบจนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจของไอ้ตัวเล็กนี่ ทำไมมือสั่นฟร่ะ...ทำไมมองหน้าไอ้เด็กนี่ตรงๆไม่ได้ฟร่ะ

                บ้าไปแล้ว บยอน แบคฮยอนบ้าไปแล้วครับ!!!

                ตูมมมมมมมมมม

                หลังจากถอดเสื้อผ้าทิ้งหมดแบมแบมก็วิ่งไปโดดลงอ่างทันทีพลางกวักมือเรียกผมให้ลงไปด้วย ผมทำใจอาบน้ำพร้อมไอ้เด็กนี่ไม่ได้หรอก ไม่ได้รังเกียจอะไรนะแต่เพราะรู้ใจตัวเองดีว่าผมต้องปล้ำไอ้เด็กนี่แน่เลย ผมเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย ท่องไว้สิว่ะ อีกฝ่ายเป็นเด็กอายุ 5 ขวบเท่านั้น เป็นแค่เด็กจำไว้

                "พี่แบคฮะ"

                น้ำเสียงออดอ้อนไปไหน พี่แบคจะไม่ทนนะ ////////

                "พี่แบคฮะ มาเล่นน้ำกัน"

                ...อย่าอ้อน อย่าอ้อนนะเว้ย

                "พี่แบคฮะ ไม่อยากเล่นน้ำกับแบมหรอ"

                ผมมองแบมแบมที่ทำปากจู่ ดวงตากลมแป๋วและใช้นิ้วชี้จิ้มที่ริมฝีปากตัวอย่างอย่างฉงน ตอนนี้ผมพูดเลยว่า...

                พ่ายแพ้...แบคฮยอนพ่ายแพ้ต่อน้องงูงูแล้วครับ

                หลังจากข่มใจอาบน้ำน้องแบมแบมได้สำเร็จ(เปลี่ยนสรรพนามเร็วจังเนอะ พี่แบค -_-) ผมก็พาเจ้าเด็กน้อยขึ้นมาบนเตียงและห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ผมไม่ยอมให้แม่มาแตะตัวแบมแบมด้วยซ้ำอ้างว่าผมจะทำให้เองกลัวแม่เหนื่อย น้องแบมนอนมองผมตาแป๋วก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนไปหยิบหนังสือนิทานที่อยู่ในกระเป๋าเดินทางมาให้ผม

                "อ่านให้แบมฟังหน่อยฮะ"

                "ได้สิครับ"

                ผมวางฝ่ามือลงบนกลุ่มผมนิ่มอย่างอ่อนโยนก่อนอุ้มน้องแบมให้กลับมานอนบนที่นอนอีกครั้ง ผมเปิดหนังสือนิทานเรื่องลูกหมูสามตัวและเริ่มเล่าให้แบมฟัง คนตัวเล็กตอนแรกก็ฟังตาแป๋วและมีรีแอคชั่นประกอบไปด้วยแต่หลังๆก็เริ่มตาปรือและค่อยๆสลีปไปในที่สุด เมื่อเห็นว่าแบมหลับสนิทแล้วผมจึงปิดหนังสือและวางไว้ข้างเตียงนอนของแบม

                "ฝันดีนะครับ น้องงูของพี่"

               

                แบมมาอยู่บ้านผมได้สามวันแล้วและทั้งสามวันที่ผ่านมานี้ผมเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ข้อแรกเลยคือผมไม่นอนตื่นสายเพื่อเบี่ยงบ่ายในการเลี้ยงเด็ก ข้อสองคือผมไม่ยอมให้แม่มาเลี้ยงน้องแบมเลย แตะตัวยังไม่ยอมและน้องแบมอยู่ตรงไหนผมต้องอยู่ตรงนั้น พูดง่ายๆคือผมตัวติดกับน้องแบมไปแล้ว ส่วนข้อสุดท้ายคือผมปฎิเสธทุกคำชวนของเพื่อนผมที่พยายามลากผมออกไปเที่ยวเพียงเพราะเหตุผลเดียว

                แบมแบม..

                "แบค ออกไปซื้อของให้แม่หน่อยสิ"

                "แม่ก็ไปเองดิ ผมเลี้ยงน้องแบมอยู่เนี่ย"

                "ติดน้องแบมจังเนอะ"

                "ใครติด ไม่มีเถอะ"

                "งั้นก็ไปซื้อของให้แม่สิ"

                "แต่แบมจะเหงาได้นะถ้าอยู่คนเดียว"

                "แบมอยู่ได้ฮะพี่แบค" คนตัวเล็กรีบแสดงความเป็นคนดีออกมาพร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างน่ารักให้กับผม น้องแบมของผมนี่เป็นคนดีที่สุด พี่โคตรภูมิใจในตัวน้องแบมเลยครับ อย่างงี้เหมาะแล้วที่จะเป็นว่าที่สะใภ้ตระกูลบยอน

                เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมพูดอะไรออกไปนะ?

                ผมจำใจต้องลุกไปซื้อของให้แม่อย่างช่วยไม่ได้โดยสัญญากับคนตัวเล็กว่าจะรีบไปรีบกลับ พอออกไปสู่ท้องถนนผมก็จ้ำอ้าววิ่งไปด้วยความเร็วแสงและเสียงทันที ผมซื้อของทุกอย่างที่แม่ต้องการด้วยความเร็วแสงและเสียงก่อนรีบกลับมาหาน้องแบมที่ห้องแต่ปรากฎว่าน้องแบมหายไปแล้ว

                "แม่ น้องแบมหายไปไหน!!"

                "สงสัยออกไปเล่นที่สวนกับเพื่อนๆเขาละมั้ง"

                แม่ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจส่วนผมรีบวิ่งไปที่สวนอย่างรวดเร็ว อากาศมันเริ่มเย็นแล้วนะแม่ปล่อยให้น้องแบมออกมาเล่นที่สวนได้ไง ถ้าน้องไม่สบายขึ้นมาทำไงละทีนี้ ผมออกมายืนกลางสวนกลางกวาดสายตามองไปรอบๆสวน ผมเห็นกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนคุยกับอยู่ก่อนจะเห็นปอยชมพูเด่นออกมาทำให้ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้

                "แบมแบม โตขึ้นมาเป็นเจ้าสาวของเราเถอะ"

                เสียงแก่แดดจากไอ้เด็กปูซานพูดขึ้นพลางจับมือน้องแบมไว้แน่นและสบตาน้องแบมปิ๊งๆ พ่ออยากจะเอาเท้าฟาดหน้าจริงๆ -_-^

                "ไม่ได้ น้องแบมต้องเป็นเจ้าสาวของมัคมัคเท่านั้น"

                เสียงของไอ้เด็กหัวแดงที่อิมพอร์ตตัวเองมาจากแอลเอพูดขึ้นมาก่อนผลักไอ้เด็กปูซานออกไป จริงๆผมรู้จักชื่อของทุกคนแหละแต่ผมไม่ชอบเรียกชื่อใครเลยยกเว้นน้องแบม

                "อย่าทะเลาะกัน พี่ปมช่วยห้ามหน่อยสิครับ"

                ไอ้เด็กหัวทองที่ตี่พูดขึ้นพลางกระตุกแขนเสื้อของไอ้เด็กที่ดูเป็นหัวหน้าแก๊งค์มากที่สุด เมื่อทุกคนกำลังชุลมุนอยู่กับการทะเลาะกันของเด็กปูซานและเด็กแอลเอก็มีไอ้เด็กฮ่องกงแอบมาเต๊าะแบมเนียนๆจนผมถึงกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างระอา

                แบมเสน่ห์แรงไปไหนฟร่ะ

                "แบมแบมครับ"

                "พี่แบค"

                แบมแบมสลัดมือออกจากเกาะกุมของไอ้เด็กฮ่องกงและวิ่งตรงดิ่งมาทางผมทันที ผมรีบคลี่ยิ้มเย้ยๆให้ไอ้เด็กเวรนั้นทำให้มันส่งตาเขียวปั๊ดมาที่ผมแต่ผมก็ไม่ได้แคร์อะไร ผมกอบกุมมือเล็กของแบมไว้ก่อนย่อตัวให้อยู่ในระดับเดียวกับน้อง

                "เข้าบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพี่ชงโกโก้ร้อนให้กิน"

                "ฮับ"

                แบมแบมรับคำอย่างน่ารักก่อนเดินตามผมเข้าไปในบ้าน ในขณะที่ผมแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไอ้เด็กฮ่องกง ไอ้เด็กปูซานและไอ้เด็กแอลเอที่ได้แต่มองตามผมไป

                ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร

                แบมแบมเนี่ยเจ้าสาวแบคฮยอนคนเดียวเท่านั้นเว้ย!

ติดแท๊กหากฟิคพี่แบคน้องแบม > #พี่แบคฮะ