#หวังพลังจิต ll Chapter 1 :: That Night [NC]

Chapter 1

THAT NIGHT

            -That Night -

                เกิดมาตลอดชีวิตไม่เคยดื่มแอลกอฮอลล์มาก่อน

                แต่เพราะปาร์ตี้ภายในศูนย์ไซคิกทำให้เค้าจำต้องกินเจ้าน้ำอำพันที่มีกลิ่นฉุนๆนี่เป็นคลั้งแรก

                สภาพตอนนี้นะหรอ...เมาเละเทะเลย

                วงแขนบอบบางพาดอยู่บนไหล่ของร่างสันทัดที่กำลังพาเค้ากลับไปยังห้องพัก ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ ดวงตาคู่สวยที่ปกติก็น่ามองอยู่แล้ววันนี้กลับน่ามองขึ้นไปอีก ดวงตาปรือเล็กน้อยและมีความวาบหวามซ่อนอยู่ภายในเต็มพิกัด แจ็คสันพยุงร่างบางเข้ามาจนถึงภายในห้องนอนของผู้ดูแลเค้า ร่างสันทัดวางร่างบางลงบนที่นอนก่อนจัดแจงท่าให้สบายที่สุดก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเพื่อเฝ้ามองร่างบางด้วยความรักใคร่

                เรียวนิ้วร้อนของแจ็คสันค่อยๆเกลี่ยผมที่ปรกบนใบหน้าร่างบางออกอย่างทนุถนอมก่อนที่ริมฝีปากหนาจะสัมผัสลงบนกระหม่อมของร่างบางอย่างแผ่วเบา

                มีแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เค้าจะทำแบบนี้ได้

                "อื้อออออ" เสียงครางในลำคอเป็นการประท้วงให้อีกฝ่ายหยุดเพราะฉนั้นแจ็คสันจำต้องผละออกจากหน้าผากมนของร่างบางอย่างหักห้ามใจ

                เค้าไม่ใช่คนที่มีความอดทนสูงอะไรเสียด้วย

                คังจุนขยับตัวพลิกกายไปนอนหงายทำให้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางเลิกขึ้นมาจนเห็นบริเวณหน้าท้องที่ไร้ไขมันส่วนเกินเลยและยังมีซิทแพคประดับอยู่เล็กน้อยด้วย ดวงตาคมมองภาพตรงหน้าพลางกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงในคออย่างอยากลำบาก

                ก็พึ่งบอกไปเมื่อกี้ไงว่าความอดทนต่ำ..

                ฝ่ามือแกร่งสัมผัสลงบนหน้าท้องของอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวอีกคนตื่น มือของแจ็คสันลูบวนไปมาบนหน้าท้องของคังจุนเรียกเสียงครางต่ำในลำคอได้ดี

                ไม่ได้ครางเพราะเสี่ยวหรอกนะ..เพราะหงุดหงิดต่างหาก

                จู่ๆคังจุนก็เด้งพรวดขึ้นมาพลางมองหน้าแจ็คสันด้วยดวงตาเฉียบขาดและน่ากลัวเหมือนเช่นเคยเล่นเอาร่างหนารู้สึกร้อนๆหนาวๆเลยทีเดียว แต่เพียงไม่นานร่างบางก็ซุกหน้าลงบนอกแกร่งก่อนจัดการปลดปล่อยสิ่งที่เค้าไม่ต้องการออกมา..

                "อ๊อกกกกกกกก"

                อ้วก T___T

                แจ็คสันจัดการดึงผู้ปูที่นอนของตัวเองออกพร้อมด้วยเสื้อผ้าบนร่างกายตัวเองทำให้ตอนนี้เค้าเหลือเพียงผู้เช็ดตัวกับกางเกงในเท่านั้น แต่เค้าก็ไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้ว เดินโป๊ในบ้านมันน่าแปลกตรงไหน? แจ็คสันเดินกลับไปหาคังจุนที่นอนแหมะอยู่บนที่นอนหลังจากสร้างความลำบากให้กับเค้าเรียบร้อยแล้ว ฝ่ามือแกร่งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาวของคังจุนออกเพื่อจะถอดไปซักพร้อมกับเสื้อของเค้า

                ผิวสีขาวเนียนเผยออกมาตรงหน้าร่างหนาทำเอาดวงตากลมจับจ้องแต่ผิวกายของร่างบางตรงหน้าเค้า ฝ่ามือหนาเอื้อมไปสัมผัสกับแผ่นอกบางที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะลูบวนไปมาเรียกเสียงครางจากคนบนเตียงได้ดี

                คราวนี้ไม่ใช่ครางเพราะหงุดหงิดแล้วแหละ..

                เค้าว่ากันว่าผู้ชายถ้าดื่มเหล้าเข้าไปจะอารมณ์ทางเพศมากขึ้น

                ท่าจะจริงแหะ

                แจ็คสันดึงเสื้อของคังจุนออกจากข้อมือบางก่อนจัดการโยนไปให้ไกลที่สุดก่อนจะหันมาสนใจอีกคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนที่นอน ตื่นไม่ตื่นไม่รู้แหละ..

                ก็บอกแล้วว่าความอดทนต่ำ!

                ริมฝีปากร้อนสัมผัสลงบนซอกคอเนียนนุ่มของอีกฝ่ายก่อนขบเม้มเบาๆให้เกิดรอยสีกุหลาบจางๆบนเรือนร่างบาง ไม่ต้องการให้คังจุนเป็นของใคร เป็นของเค้าแค่เพียงคนเดียวก็พอแล้วแท้ๆ สร้างรอยบนตัวแบบนี้แล้วอย่าไปหาใครอีกนะ

                พี่เป็นของผมคนเดียว!

                นี่คือสิ่งที่อยู่ในหัวของราชาแจ็คสัน

                ริมฝีปากร้อนจัดการแสดงความเป็นเจ้าของตัวร่างกายของคังจุนก่อนที่จะหันไปสนใจยอดอกสีน้ำตาลที่ชูชันเหมือนประกาศสงครามกับริมฝีปากเค้า แจ็คสันคลี่ยิ้มก่อนลากลิ้นร้อนผ่านยอดอกไปทีนึงทำเอาร่างของคังจุนบิดเร้าร่างกายอย่างควบคุมไม่ได้ ลิ้นหนาของแจ็คสันทั้งเลียและกัดยอดอกบางจนร่างบางทนไม่ไหวครางเสียงกระเส่าออกมาและใช้ฝ่ามือของตนกดหัวแจ็คสันให้เข้าไปใกล้มากกว่าเดิม

                เมื่อจัดการหยอกล้อกับร่างกายท่อนบนเสร็จแล้ว แจ็คสันจึงเลื่อนตัวลงมาด้านล่างที่ยังคงมีกางเกงยีนส์สีดำปกปิดร่างกายอยู่ ฝ่ามือแกร่งจัดการถอดเข็มขัดหนังกับกางเกงตัวเล็กบนเอวร่างบางออกก่อนโยนมันออกไปให้พ้นๆตา ดวงตากลมต้องมองสิ่งที่ขยายอยู่ภายใต้กางเกงในตัวจิ๋ว

                ยังไม่อยากให้มันรีบออกมาทักทายตอนนี้

                ริมฝีปากหยักกดจูบลงบนกางเกงในตัวจิ๋วอย่างแผ่วเบาก่อนใช้สันจมูกคลอเคลียอยู่แถวนั้นทำเอาร่างบางสติเตลิดไปไกล ดวงตาปรือขึ้นมาจากห้วงนิทราแต่ใช่ว่าสติจะกลับมาแล้ว แค่เพียงลมหายใจอุ่นๆของอีกฝ่ายสัมผัสลงบนเนื้อกางเกงในบางก็เล่นเอาร่างบางบิดเร้าไปด้วยความเสี่ยว แจ็คสันใช้ฟันคมของเค้าขบลงบนกางเกงในตัวจิ๋วเบาๆยิ่งทำให้ร่างบางบิดเร้ามากขึ้นในที่สุดฝ่ามือแกร่งก็จัดการดึงกางเกงในตัวจิ๋วของร่างบางออกมา

                แก่นกายขนาดพอดีมือชูชันขึ้นมาสู่กับฝ่ามือแกร่งที่วางอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ฝ่ามือแกร่งของแจ็คสันขยับรูดขึ้นลงบนแก่นกายของอีกฝ่ายเป็นจังหวะจนคนร่างบางครางออกมาอย่างหักห้ามไม่ได้ แค่มือคังจุนยังบิดเร้าได้ขนาดนี้เลยไม่อยากจะคิดถึงภาพตอนที่เค้าสอดใส่เข้าไปแล้ว

                พูดแล้วอยากเห็นแหะ

                แจ็คสันละจากแก่นกายมายังช่องทางรักที่ขมิบถี่รัวรอรับการมาเยือนของเค้า นิ้วแกร่งสอดแทรกเข้าไปยังช่องทางคับแคบที่ไม่เคยมีผู้ใดผ่านมาก่อนจนอีกฝ่ายจิกเล็บลงบนที่นอนนุ่มเพื่อบรรเทาความเจ็บ มันเจ็บจนอยากจะกรีดร้องออกมาดังแต่เค้ากลับไม่ทำ

                นิสัยส่วนตัวของคังจุนเป็นคนเก็บความรู้สึกอยู่แล้ว

                "อะ...โอ๊ย" ในที่สุดเค้าก็ทนความเจ็บไม่ไหวจนต้องพ่นเสียงออกมาเบาๆเพื่อบรรเทา ฝ่ามือแกร่งสอดใส่เข้าไปจนครบสามนิ้วแล้ว แจ็คสันหวังหันไปใช้ฝ่ามือหนาลูบขึ้นลงบนแก่นกายที่แข็งตัวอยู่ของคังจุนทำเอาอีกคนลืมความเจ็บด้านล่างไปเลย

                เสียงครางหวานดังมาแทนที่

                "อ๊ะ...อืม..อึ๊...แจ็คสัน"

                ฝ่ามือแกร่งชะงักเมื่อได้ยินเสียงตัวเองดังแผ่วๆออกมาจากปากของร่างบาง เค้าไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เค้าได้ยินคือคำพูดของคังจุนจริงๆหรือจิตใต้สำนึกกำลังหลอกเค้าอยู่ แจ็คสันขึ้นคร่อมตัวคังจุนก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายที่จดจ้องเค้าด้วยดวงตาหยาดเยิ้ม

                เห็นแบบนี้แล้วอยากขย้ำไปทั้งตัวซะจริงๆ

                "เมื่อกี้พี่เรียกชื่อผมหรอ..."

                "อึก..ขยับนิ้วสิ" เสียงพึมพำอย่างแผ่วเบาทำให้แจ็คสันทำตามอย่างว่าง่าย นิ้วเรียวที่ยังอยู่ในช่องทางกวาดควานสำรวจไปทั่วทั้งช่องทาง ดวงตากลมยังคงมุ่นคิ้วด้วยความสงสัย เค้าไม่รู้ว่าคนที่นอนอยู่ตอนนี้เมาหรือมีสติอยู่กันแน่

                ถ้าเมาแล้วครางชื่อเค้า...มันหมายความว่าไง?

                แต่ถ้ามีสติทำไมถึงไม่ปฎิเสธเค้า

                ไม่ว่าทางไหนก็มีแต่เรื่องให้เค้ามโนเข้าข้างตัวเองเท่านั้น..

                นิ้วเรียวไปสะกิดดูจุดนึงทำเอาคังจุนครางเสียงกระเส่าและเด้งตัวขึ้นจากที่นอน ใบหน้าหวานเชิดขึ้นสูงอย่างสุขสมนั้นทำให้แจ็คสันรู้จุดเร้าของคนตรงหน้าแล้ว ฝ่ามือแกร่งถอดถอนออกจากห้องทางก่อนจะจับร่างของคังจุนขึ้นมานั่งอยู่บนที่นอนและเค้าเองก็เปลี่ยนท่าเป็นเอาหลังพิงกับพนักเตียงโดยขาของเค้ายืดออกไปจนสุด ร่างหนายกร่างของร่างบางที่ตอนนี้ไม่มีสติเหลือแล้วไปหมดแล้วก่อนจัดการจ่อแก่นกายของตนเข้ากับช่องทางคับแคบของอีกฝ่ายและกดร่างของคังจุนเข้าลงมา

                "อ๊า!!!"

                ใบหน้าหวานเชิดขึ้นก่อนเดิมอีก ฝ่ามือบางวางลงบนไหลแกร่งของแจ็คสันโดยอัตโนมัติก่อนที่ร่างของตนจะกดลงบนแก่นกายของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว ร่างของทั้งคู่ประสานกันอย่างสมบูรณ์แล้วทำเอาคังจุนหอบหายใจถี่ด้วยความเหนื่อยล้า แจ็คสันมองคนที่อยู่บนร่างก่อนเอนหลังพิงกับพนักเตียง ไม่ต้องมีคำพูดอะไรร่างบางก็รับรู้ด้วยตนเองว่าควรทำยังไง

                ร่างบางยกตัวขึ้นจากแก่นกายของอีกฝ่ายก่อนกดซ้ำลงไปอีกครั้ง แม้จะเป็นครั้งแรกแต่คังจุนกลับทำได้ดี ใบหน้าแดงก่ำกับร่างที่เต็มไปด้วยรอยสีกุหลาบทำเอาคนตรงหน้าเค้าตอนนี้โคตรเซ็กซี่เลย อยากจับกดแต่อีกใจก็อยากดูผู้ดูแลเค้าออนท็อปแบบนี้แหละ

                ฝ่ามือแกร่งเอื้อมไปช่วยแก่นกายของร่างบางไปด้วย ทุกการกระทำเคลื่อนไหวไปในจังหวะเดียวกันหมด เสียงครางกระเส่าของทั้งคู่ เสียงเตียงที่ดังน่ารำคาญแต่ในบางอารมณ์ก็น่าฟังชะมัด เสียงเนื้อกระทบกัน...ทุกเสียงสอดประสานกันไปหมด

                นี่คือบทเพลงรักของพวกเค้า

                แจ็คสันที่เริ่มทนไม่ไหวแล้วจึงดันร่างบางให้ลงไปนอนราบบนที่นอนก่อนเค้าจะขึ้นคร่อมอีกครั้ง สะโพกสอบขยับเข้าออกถี่รัวตามกามอารมณ์ที่มากขึ้นตามลำดับอารมณ์ ร่างบางครางหวานอย่างห้ามไม่อยู่ ฝ่ามือควานหาผ้าปูที่นอนมาดึงไว้เพื่อระงับอารมณ์ที่พุ่งสูงให้ต่ำลง อารมณ์ของทั้งคู่พุ่งทะยานไปเรื่อยๆจนในที่สุดร่างบางก็ปลดปล่อยออกมาก่อนร่างหนาเพียงไม่นาน น้ำรักขาวขุ่นเปรอะไปทั่วทั้งที่นอนและหน้าท้องของทั้งคู่ก่อนที่ร่างบางจะรับรู้ถึงน้ำอุ่นๆที่ถูกฉีดเข้ามาในร่างเค้า

                ความเพลียเข้าครอบงำแต่เค้าก็ยังไม่หลับ

                แถมร่างหนายังไม่มีท่าทีจะถอดถอนแก่นกายออกเสียด้วย

                แจ็คสันดึงร่างของคังจุนเข้ามากอดให้จมอกก่อนจัดขาของร่างบางให้เกี่ยวกระหวัดรอบเอวเค้า ฝ่ามือหนาประคองร่างบางพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะใช้มืออีกข้างปิดประตูห้องน้ำอย่างแผ่วเบา

                "เดี๋ยวผมล้างตัวให้นะ"

                "...." ดวงตาคู่สวยปรือด้วยความง่วงแต่เพราะแรงกระแทกระหว่างเดิมและแก่นกายของร่างหนายังไม่ถอนออกทำเอาร่างบางเผลอมีความรู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง

                "อ๊ะ.."

                "เป็นอะไรไปหรอ"

                "ของนาย..อ๊ะ"

                "ผมลืมบอกไปก่อนทำความสะอาดตัวผมขออีกรอบนะ"

                "อ๊ะ...อึ๊...อ๊า"

                มีเพียงเสียงหวานที่กรีดร้องดังลั่นห้องน้ำ ไม่รู้ว่าวันนั้นคังจุนต้องตามใจคนร่างหนาไปกี่รอบ ฝ่ามือของทั้งคู่สอดประสานและกุมกันตลอดเวลา

                แจ็คสันเป็นผู้ชายหื่นมาก...นี่คืออีกข้อที่เค้ารับรู้ได้จากวันนั้น

                เรียวนิ้วบางนวดคลึงที่ขมับตัวเองอย่างแผ่วเบา คังจุนโคลงศีรษะเบาๆเมื่อภาพในหัวที่เลือนรางในวันนี้กลับมาเด่นชัดในวันนี้ ที่สำคัญเค้าจำได้ด้วยว่าวันนี้เค้าครางหวานและเรียกชื่อแจ็คสันดังแค่ไหน นี่ยังไม่นับแววตาหวานหยาดเยิ้มที่เค้าส่งไปอีก ให้ตายสิ...

                น่าอายชะมัด

                ไม่สิ...น่าอายที่สุด

                เรื่องเกิดตั้งแต่เดือนที่แล้วทำไมถึงพึ่งมาจำได้เอาตอนนี้นะ...สงสัยเป็นเพราะไอ้จูบของแจ็คสันเมื่อวานแน่ๆ

                แจ็คสันเปิดประตูเข้ามาในห้องพักหลังจากที่ชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้ว ดวงตากลมเห็นผู้ดูแลคนสนิทของเค้ากำลังนวดคลึงขมับอยู่ในห้องเงียบๆทำให้เค้าเกิดความรู้สึกเป็นห่วงซัดเข้ามาในจิตใจ ใบหน้าหล่อคมขยับเข้าไปใกล้คนหน้าสวยของเค้าจนลมหายใจอุ่นรินรดบนใบหน้าหวาน

                คังจุนขมวดคิ้วเมื่อเค้าสัมผัสได้ถึงลมหายใจของบางคน ดวงตาคู่สวยลืมตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าหล่อคมแบบใกล้ ใบหน้าถอยหนีอัตโนมัติจนแทบตกเก้าอี้แต่ดีที่ฝ่ามือแกร่งจับเก้าอี้ไว้ได้ทันไม่อย่างนั้นร่างบางต้องหัวทิ่มตกเก้าอี้เป็นแน่

                "พี่คังจุนไม่สบายหรอ?"

                "...."

                "ฮัลโหล มีใครอยู่ในสายหรือเปล่า?"

                แจ็คสันโบกมือไปมาตรงหน้าคังจุนแต่ร่างบางก็ยังคงทำสีหน้านิ่งเรียบราวกับเค้าไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ ดวงตาคู่สวยก้มมองแฟ้มประวัติในมือก่อนหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อโค้ทของตัวเองมาต่อสายถึงอีกคนนึง

                "ฮัลโหล มินวูหรอ"

                แม้ว่ามินวูจะอายุเยอะกว่าคังจุนแต่ก็ไม่เคยมีซักครั้งที่คังจุนจะเรียกมินวูว่าพี่...ซึ่งมินวูก็ไม่ถือนะ

                (มีอะไรหรอ ดาลิงค์♥)

                "แค่นี้นะ"

                (เฮ้ยยย ล้อเล่น มีอะไร?)

                "พรุ่งนี้มาช่วยฉันฝึกพวกเด็กแสบหน่อยสิ พรุ่งนี้ว่าจะลาหยุด"

                (ไปไหนอ่ะ?)

                "ธุระ"

                เมื่อได้ยินปลายสายตอบมาแบบนั้นเค้าจึงรับคำแทบจะทันที ถ้าคังจุนตอบแบบนี้แปลว่าเป็นธุระส่วนตัวที่ไม่ต้องการให้ใครรับรู้ เค้าสุภาพพอที่จะไม่ล้วงความลับของอีกฝ่ายแม้จะชอบหยอดคนสวยของเค้าตลอดเวลาก็ตามอะนะ

                (โอเค รีบกลับมาด้วยนะ คิดถึง)

                ตี๊ด

                และคังจุนก็เย็นชาพอที่จะกดวางหูใส่ทันที -__-

                "พี่โกรธอะไรผม?"

                ดวงตาคู่สวยลากขึ้นมามองใบหน้าหล่อคมตรงหน้าเค้า ไม่พูดอะไรออกมาซักคำนึง คังจุนมักจะทำแบบนี้เสมอในเวลาที่แจ็คสันทำผิด เค้ามักจะให้แจ็คสันทบทวนความผิดของตัวเองเพื่อให้อีกคนจำและจะได้ไม่ทำอีก แต่ดูเหมือนคราวนี้คนตรงหน้าเค้าจะซื่อบื้อเกินกว่าที่จะรู้

                "เมื่อวานนายทำอะไรฉันไว้"

                "ผมทำอะไร...ก็ฝึกซ้อมกับพี่...อืม...เห็นพี่เป็นห่วงผม...พี่พูดและเอาหน้ามาใกล้ผมทำให้ผมเห็นแต่ปากพี่..แล้วผมก็..." แจ็คสันชะงักเมื่อนึกเรื่องที่ตัวเองทำออกแล้ว ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมาพลางหัวเราะเบาๆเมื่อรู้ถึงสิ่งที่ผิดไปแล้ว

                "ขอโทษครับ"

                "ห้ามทำอีกนะ"

                "ครับ"

                ศีรษะทุยก้มให้อีกฝ่ายอย่างสำนึกผิดจริงๆ แต่ใครจะไปอดใจไหวละ คนร่างบางตรงหน้าเค้าเล่นเอาหน้ามาใกล้แถมพูดอะไรไม่รู้ใส่เค้าอีก ริมฝีปากก็เอาแต่ขยับไปมาไม่อยู่กับที่เหมือนจะท้าเค้าให้สัมผัสดูซักที

                เค้ามันพวกไม่ชอบยอมแพ้ด้วย

                ปากพี่คังจุนท้ามาแจ็คสันก็จัดให้สิครับ

                นี่ไม่ได้มโนนะ มันเป็นแบบนั้นจริงๆ!!

                "แล้วพรุ่งนี้พี่ไปไหนอ่ะ" แจ็คสันเอ่ยถามขึ้นเพื่อขจัดความฟุ้งซ่านในใจตัวเองออกไป

                "กลับบ้าน"

                "หืม?"

                "พรุ่งนี้พ่อเรียกพี่ไปพบนะ" คังจุนพูดพลางพลิกแฟ้มเอกสารเข้าเก็บก่อนดวงตาคู่สวยจะมองที่หน้าห้องพักพลางขมวดคิ้ว "แล้วที่เหลือยังอาบน้ำไม่เสร็จหรอ?"

                "เดี๋ยวผมไปตามให้ละกัน"

                "ห้ามลอยไปนะ เดินดีๆ" คังจุนพูดเตือนแจ็คสันที่ทำท่าจะบินไปตามเพื่อนๆเค้าทำเอาคนร่างหนายู่ปากออกมาอย่างเซ็งๆและจำต้องเดินออกไป เค้าไม่ได้เกลียดการเดินหรอกแต่ตอนนี้อยู่ในศูนย์ไซคิกเค้าควรจะใช้พลังได้ไม่ใช่หรอ -3-

                เมื่อร่างหนาหายลับไปหลังประตู คังจุนพ่นลมหายใจออกมาชุดใหญ่พลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง หิมะสีขาวสะอาดตาโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าทำเอาสติของคังจุนหลุดลอยไปไกล

                บ้านไม่ใช่สถานที่ที่ดีที่สุดของเค้า...แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายมาก

                เค้าอยากกลับไปเจอแม่ของเค้า....แต่เค้ากลับไม่อยากเจอพ่อเค้าเลย

                พ่อของเค้าเป็นคนที่ทั้งโหด เนี๊ยบ กฎต้องเป็นกฎและที่สำคัญ...เค้าเกลียดพวกรักร่วมเพศที่สุด

                .

                .

                .

                tbc

                ตอนนี้ไม่สั้นนะคะ ถ้ารวมกับ NC เข้าไปด้วยคงจะประมาณ 6 หน้าเลยทีเดียว ^^ เรื่องหวังพลังจิตนี่แพลนไว้ตั้งแต่เริ่มแล้วว่าต้องมีเอ็นซีคู่นี้แต่มันบังเอิญมาแต่งชนกับช่วงเนียร์พลังจิตคพอดี เลยดูว่าช่วงนี้ไรท์ขยันแต่งเอ็นซีจริงๆไม่ใช่นะ 555555555 คังจุนนิสัยภายนอกดูเป็นคนซึนๆ ปากไม่ตรงกับใจ นิ่ง ขรึม เย็นชา กฎเป็นกฎและดูเป็นผู้ใหญ่แต่จริงๆเค้าก็ซ่อนความเป็นเด็กเอาไว้อยู่ภายใน รอดูต่อไปเรื่อยๆนะคะ แต่จริงๆชอบคังจุนโหมดซึนและเย็นชานะ เคะในสเป็คเรา 55555555

                เม้นให้กันด้วยนะ ทุกคนจุฟๆ ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้นะ ตอนแรกไม่นึกว่าจะมีถึง 6 เม้นเลยจริงๆเพราะหวังซอใครจะชิป 55555 ใครว่างสกรีนในแท๊กสกรีมได้เลยนะ เม้นในบทความมันยากเชิญทางแท๊กคะ :)

                #หวังพลังจิต